Ο Παναγιώτης Τιμογιαννάκης θυμάται για τον OGAE Greece, τα 50 χρόνια Ελλάδας στη Eurovision

‘‘Ρουαγιομ ουνι ντουζ πουαν

 Γιουναιτεντ κινγντομ τουελβ ποιντς’’

Προσωπικά, αυτό έγινε το σύνθημα μου για την Eurovision…

Oι ονομασίες των χωρών, στα αγγλικά και τα γαλλικά, η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων σε αυτές τις δύο γλώσσες, πρώτη φορά τα άκουγα έτσι.

Ήμουν 12 χρονών, όταν μεταδόθηκε για πρώτη φορά Eurovision στην Ελλάδα, ο μουσικός διαγωνισμός εννοώ…Τη λέξη “Eurovision” την γνώριζα από μεταδόσεις ποδοσφαιρικών αγώνων, πολιτικών γεγονότων, τον προηγούμενο χρόνο με την προσσελήνωση και το Απόλλων 11, είχε κάτι να κάνει με την τηλεόραση. Μιλάμε τωρα για τα χρόνια της ασπρόμαυρης. Κάτι σαν «Τα καλύτερα μας χρόνια», το σήριαλ της ΕΡΤ1 κι ένα σαββατόβραδο, έχει λέει πανευρωπαϊκο Φεστιβαλ Τραγουδιού της Eurovision. Ποιας Eurovision; Αυτής; Κάνει και Φεστιβαλ Τραγουδιού; Μου άρεσαν αυτοί οι διαγωνισμοί, παρακολουθούσα συστηματικά το Φεστιβαλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης, επίσης πέθαινα για CANZZΟNISSIMA της RAI, που, ναι, το μετέδιδε το τότε ΕΙΡ, πριν γίνει καν ΕΙΡΤ, πόσο μάλλον ΕΡΤ. Η ΜΑΚΩ ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ , με την οποία συνδύασα το θεσμό, κι ας σταμάτησε το 1986, μας ενημέρωνε για την ιστορία τη σύντομη , ότι είχαν πάρει μέρος στα προηγούμενα χρόνια ο Τζίμης Μακούλης, η Νάνα Μούσχουρη, η Γιοβάνα, η Βίκυ Λέανδρος, οπότε αυτό εξιτάρισε κι άλλο τις διαθέσεις.

Όπως έβγαιναν οι χώρες μία μία, τι όμορφο που ήταν, με τον τραγουδιστή ή την τραγουδίστρια που τους εκπροσωπούσε, μετά μπήκαν και τα συγκροτήματα, θυμάμαι που κέρδισε η μικρή Ντάνα, καθισμένη στο πιάνο, για την ΙΡΛΑΝΔΙΑ. Εγω είχα γοητευθεί από τον εκπρόσωπο της Ισπανίας, τη φωνή του και το τραγούδι του… Το όνομα του ήταν ΧΟΥΛΙΟ ΙΝΓΚΛΕΣΙΑΣ. Στενοχωρήθηκα είναι η αλήθεια κι εκείνη τη βραδιά σηματοδοτήθηκε κάτι που θα ίσχυε σε όλα τα επόμενα χρόνια ως τώρα που μιλάμε. Ότι ελάχιστες φορές θα κέρδιζε η δική μου προτίμηση. Και τον επόμενο χρόνο, εγώ ήθελα Ιταλία με Μάσιμο Ρανιέρι, κέρδισε το Μονακό με τη Σεβερίν…

Αποκορύφωμα ήταν η πρώτη χρονιά που πήρε μέρος η Ελλάδα. Η Μαρινέλλα δεν έκανε την εμφανιση που περιμέναμε, ούτε το τραγούδι ήταν αντάξιο της δυάδας που είχε γραψει τη σαιζόν εκείνη το συγκλονιστικό δίσκο «Αλβανία», Κατσαρός-Πυθαγόρας, αλλά συναισθηματικά μια διάκριση τη θελαμε. Ωστόσο, για να είμαι ειλικρινής, είχα ξεπεράσει τα πατριωτικά κι αγωνιούσα μόνο για το «SI», φυσικά για την ΙΤΑΛΙΑ και την Τζιλιόλα Τσινκουέτι. Δεύτερο ήθελα το Βέλγιο , με το «Fleurs de liberte” διότι ήταν και 70s, κι είχε γίνει πριν μερικούς μήνες το Πολυτεχνείο, κι η δικτατορία μας είχε πλέον παραζορίσει επί Ιωαννίδη… κι άλλα, κι άλλα κι άλλα που έγραφαν στην ψυχή μου. Και η βαθμολογία των επιτροπών έβγαλε WATERLOO, ABBA, ΣΟΥΗΔΙΑ. Η μεγαλύτερη επιτυχία του θεσμού, που έστειλε το διαγωνισμό στα ύψη, εμένα με άφηνε απογοητευμένο κι αδιάφορο. Εγώ σκεφτόμουν την ιταλική, μελαγχολική μελωδία.

…Κι έτσι διαμορφώθηκε μία σχέση που -ως αποδείχτηκε- δεν ηταν προσωπική μου για να το πάρω εγωιστικά, όλο κι ανοιγόταν ο κόσμος. Κι όταν άρχισαν οι κοροϊδίες κι οι αμφισβητήσεις, εκεί πιά κατάλαβα ότι μάλλον συνέτρεχε κάτι δυνατό.

Συνεπώς από δω και στο υπόλοιπο δεν θα μιλήσω προσωπικά, διότι τελειώνω και με την εφηβεία σε λίγα χρόνια… Κι όμως, αντί αυτό να μου τελειώσει, δυνάμωσε… Δεν πάει να έλεγαν ό,τι ήθελαν…

Το αποτέλεσμα μετράει, η Ιστορία μιλάει. Από όταν έβαλαν και το κοινό να ψηφίζει, το πράγμα εκτοξεύτηκε στα Σύμπαντα. Πιο έξυπνη κίνηση δεν θα μπορούσε. Εκαναν το κοινό συμμέτοχο κι ο θεσμός απογειώθηκε. Φυσικά κι η κίνηση αμφισβητήθηκε, αλλά κι οι επιτροπές αμφισβητούντο. Μετά τα πάντρεψαν, ήταν τέτοια πια η επιτυχία που έφτασε και μέχρι το Χολυγουντ, μεχρι ταινία έγινε για τη Eurovision και το τραγουδι της προταθηκε για Οscar Τραγουδιού. Το αμερικάνικο Variety, που είναι ό,τι πιό σοβαρό κι αξιόπιστο από ειδησεογραφικής πλευράς για ό,τι έχει να κάνει με τις showbiz, της αφιερώνει πρωτοσέλιδα. Γράφει αναλυτικά ρεπορτάζ, ανάλυση κάθε τραγουδιού… Μπήκε κι η Αυστραλία και συμμετέχει, τα ξέρετε, απλώς μιλώ ως αντίκτυπος για το τι σημαίνει απέναντι στον καθένα που θέλει να κοροϊδέψει εκείνο που δεν καταλαβαίνει.

Ναι, ως ΠΑΝΗΓΥΡΙ. Ως θέαμα, ως show, από όπου περνά κι εκπληκτικά τραγούδια και καλλιτέχνες ανήσυχοι ειδικά στα τωρινά χρόνια, νέα παιδιά, από τους μουσικούς διαγωνισμούς των χωρών τους – κι αυτή τη στιγμή θεωρείται ο πιο πετυχημένος, ψυχαγωγικός, τηλεοπτικός θεσμός που βγήκε από την Ευρώπη.

Στο μεταξύ, έτυχε να κάνω και τρεις δημοσιογραφικές αποστολές για λογαριασμό της εφημερίδας κι είδα από κοντά, μίλησα, γνωρίζω… Όχι απλώς τι σημαίνει αλλά και πως η EBU, αυτή η Ενωση Κρατικών Τηλεοράσεων Ευρώπης και Μεσογείου, γνωριζει τι έχει στα χέρια της.

Προσωπικά είμαι ένας πολύ ευτυχισμένος άνθρωπος διότι επέστρεψε η ΙΤΑΛΙΑ ύστερα από 13 – μαύρα για μένα αλλά και για πολλούς οπαδούς – χρόνια απουσίας. Το τακτοποιήσαμε κι αυτό. Εκείνο που δεν έχουμε τακτοποιήσει είναι την επαναφορά της ορχήστρας. Από το 1999 μπήκε αυτή η κονσέρβα. Και δεν τη θέλω.

Α, και κάτι ακόμα. Μου λείπει επίσης ο αντιπρόσωπος της κάθε χωρας που έβγαινε κι έδινε τα αποτελεσματα αρχίζοντας από τον ένα βαθμό κι έφτανε στο 12άρι. Τωρα, έκοψαν και το 8 και το 10 και πάμε απευθείας στο 12άρι. Αυτό, πάλι προσωπικά μιλώντας, μου χαλάει τη μαγεία της διαδικασίας, όπως με χαλάει και στα Os­car που έβγαλαν από το προγραμμα τα τιμητικά και τα απονέμουν διαφορετική βραδιά – δυστυχώς οι νόμοι της τηλεόρασης όλο και κερδίζουν έδαφος, όπως άλλωστε και στο ποδόσφαιρο πολλοί εκνευρίζονται με το VAR.

Κλείνοντας, μιας κι η αφορμή είναι τα 50 χρόνια συμμετοχής της Ελλάδας, θα δηλώσω δημόσια (όχι για πρώτη φορά ) την αγαπημένη μου ΕΛΛΗΝΙΚΗ συμμετοχή. Ποιά ήταν; «Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ» του ΔΩΡΟΥ ΓΕΩΡΓΑΔΗ σε στίχους της μεγάλης ΣΩΤΙΑΣ, της ΣΩΤΙΑΣ ΤΣΩΤΟΥ, με τη φωνάρα της ΕΛΠΙΔΑΣ και τα τέσσερα υπέροχα πλάσματα που τη συνόδευαν, την ΠΩΛΙΝΑ, τη ΛΙΑ ΒΙΣΣΗ, τον ΓΙΑΝΝΗ ΣΑΜΣΙΑΡΗ, τον Γ. ΓΟΥΛΙΕΜΟ. Δεύτερο ,το «ΜΑΘΜΑ ΣΟΛΦΕΖ»- περιττές οι συστάσεις.

Αγαπημένη μου EUROVISION, του 1975. Θα έβαζα και του 1979 αλλά δεν μου άρεσε το «Αλληλούια» που βραβεύτηκε. Ήθελα κάποιο από καμιά δεκαριά άλλα.

Αγαπημένο μου τραγούδι; Το 8άρι, στη συμμετοχή της Γιουγκοσλαβίας του 1976 με τους Βόσνιους Ambasadori. Το 10άρι στο «Καν» του Ισραηλ από το 1991. Το 12άρι μου, κι ας έχουν περάσει τόσες δεκαετίες, παραμένει το «ERA» της Ιταλίας, του 1975 διότι εκείνον τον έφηβο που συγκινήθηκε με τη μελωδία και τους στίχους “era bacciarmi al cinema, era la mia Domenica” δεν τον ξεπέρασα ποτέ…

Κι από τον τωρινό..αιώνα; Τα δύο της Ιταλίας, το 2015 “Grande amore” -Il volo (που μίσησα για χιλιοστή φορά τις κριτικές επιτροπές) και το 2021 με το νικητήριο “Zitti e buoni” και τους Måneskin.

Πάμε στην επομενη 50ετία, εδώ θα είμαστε χαχαχα!

Με πολλή αγάπη,

ΠΑ^{ΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΙΜΟΓΙΑΝΝΑΚΗ}Σ