Μια ανθοδέσμη για τον Amadeus!

Ο εικονιζόμενος είναι ο Amadeus. Για αυτόν θα μιλήσουμε στην πορεία.

Tutti hanno diritto di manifestare liberamente il proprio pensiero con la parola, lo scritto e ogni altro mezzo di diffusione.
Ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις σκέψεις του με λόγια, γραπτά και κάθε άλλο μέσο επικοινωνίας.

[Άρθρο 21 του Συντάγματος της Ιταλίας]

Οι πύλες του Teatro Ariston έκλεισαν με κρότο, όπως ακριβώς αρμόζει σε ένα τέτοιο μεγαλοπρεπή μουσικό χώρο, μιας και το 73^ο Φεστιβάλ Τραγουδιού του Sanremo, της ιστορικής πόλης του ιταλικού Βορρά, της πόλης των λουλουδιών με την σπουδαία μουσική παράδοση, πέρασε μια για πάντα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Το όνομα του Marco Mengoni γράφτηκε με χρυσά γράμματα στο πάνθεον της ιστορίας του ιστορικού φεστιβάλ μετά τη νίκη του τα ξημερώματα της Κυριακής, έπειτα από ένα μαραθώνιο απολαυστικής ιταλικής μουσικής, ακατάσχετης ιταλικής φλυαρίας, πολλών μονολόγων σημαίνουσας αξίας από εκλεκτούς καλεσμένους, ατυχών περιστατικών και πολλών έντονων συναισθηματικά στιγμών, ο οποίος ξεκίνησε  το βράδυ της περασμένης Τρίτης και ολοκληρώθηκε μετά από 1344 λεπτά καθαρής, ζωντανής ροής τηλεοπτικού προγράμματος.

Ανοίγω παρένθεση και μεταφέρομαι νοητά σχεδόν 400 χιλιόμετρα βορειοανατολικά στο Λίντο, το μικρό νησάκι ανοιχτά της Βενετίας όπου φιλοξενείται από το “Mostra Internazionale d’Arte Cinematografica di Venezia“, το οποίο ξεκίνησε το μακρινό 1932. Πλήθος επισκεπτών παρευρίσκεται εκεί κάθε χρόνο στα τέλη Αυγούστου με αρχές Σεπτέμβρη για να απολαύσει τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς και να απονείμει το αγαλματίδιο με το Χρυσό Λέοντα στην κορυφαία των κορυφαίων. Κλείνω την παρένθεση και επιστρέφω στο Teatro Ariston όπου κάθομαι τις πρώτες βραδιές στην πρώτη σειρά στο πλευρό του γιου του Amadeus, ο οποίος μετά από τόσες ώρες παρακολουθεί τον πατέρα του να διευθύνει αρμονικά, σαν ένας ακόμα μαέστρος από τους τόσους που παρέλασαν από το φετινό φεστιβάλ, κάθε βραδιά, έχοντας επιμεληθεί στην εντέλεια κάθε της λεπτομέρεια της. Φυσικά, οι προεργασίες για την περάτωση αυτού του εγχειρήματος έχουν ξεκινήσει πολύ καιρό πριν.

Τα 571 χιλιόμετρα που απέχει το Μιλάνο από τη Ρώμη, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ, ο οποίος αναγέννησε το θεσμό και η RAI έχει σπεύσει να ανανεώσει την εμπιστοσύνη της στο πρόσωπό του για τα επόμενα χρόνια, να ακούσει τις συμμετοχές που υποβάλλονται κάθε χρόνο στο φεστιβάλ. Από εκεί θα ξεχωρίσει αυτές που πληρούν τα κριτήρια που έχει θέσει αυτός για την επόμενη έκδοση του Φεστιβάλ.

Οι Ιταλοί, από τη φύση τους απαιτητικός λαός, κάθε χρόνο ελπίζουν στο καλύτερο. Οι συζητήσεις για εκείνους που κόπηκαν δίνουν και παίρνουν. Μέχρι την πρώτη συνέντευξη τύπου την Δευτέρα το πρωί, μία μέρα πριν την Prima Serata. Έκτοτε, πρωταγωνιστές είναι οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν. Και η μουσική.

Πέντε βραδιές, πέντε διαφορετικές ιστορίες ειπωμένες η κάθε μια με ξεχωριστό τρόπο, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές και διαφορετικό επιμύθιο. Πέντε βραδιές, όπου άνθρωποι ετερόκλητοι με μόνο κοινό γνώρισμα την αγάπη για το ιταλικό τραγούδι πραγματοποιούν το ετήσιο ραντεβού τους κάθε χρόνο μέσα από το φόρουμ του επίσημου σωματείου της Eurovision στην Ελλάδα, του OGAE Greece, για να ζήσουν μαζί μια ξεχωριστή εμπειρία.

Τι θα ήταν άλλωστε αυτές οι στιγμές αν δεν τις μοιράζεσαι;

Κάτι αντίστοιχο πρέπει να έχει και ο Amadeus στο μυαλό του κάθε πρωί που ξυπνάει πρώτος από όλους, καθώς πίνει τον Espresso του Ristretto κάνοντας μια επανάληψη στην σκαλέτα  της επόμενης βραδιάς. Ένα μήνυμα διακόπτει την ανάγνωση. Είναι από εκείνο το ατίθασο παιδί που έκανε γης μαδιάμ τη σκηνή με τα λουλούδια το προηγούμενο βράδυ. «Δες, τουλάχιστον έγραψα ένα καινούριο ποίημα», κλείνει το μήνυμα.

Ο Amadeus αφήνει το κινητό στην άκρη, προς ώρας, κατά την διάρκεια της εβδομάδας θα εθιστεί στα νέα ήθη και έθιμα. Είναι της παλιάς σχολής, δεν το έχει πολύ με την τεχνολογία. Παραμένει από τους ρομαντικούς που προσφέρουν ακόμα λουλούδια σε αυτούς που εκτιμούν. Φιλά στο μέτωπο τον γιο του και τη σύζυγό του και ξεκινά.

Η συνέντευξη τύπου κάθε μέρας είναι διαφορετική. Πληθώρα δημοσιογράφων παρευρίσκεται από νωρίς στην αίθουσα.

Αχ, αυτή η Stampa.

Όλοι δηλώνουν ενθουσιασμένοι από την κομψότητα και την παρρησία της Chiara. Μπράβο Amadeus, πολύ καλή επιλογή. Τόσο αυτή, όσο και ο σύζυγός της (αλήθεια πόση δύναμη χρειάζεται για να κλάψεις δημόσια για αυτά που έχεις βιώσει), με τον δικό τους τρόπο ο καθένας, απεύθυναν το δικό τους κατηγορώ για όλα όσα μας προβληματίζουν, αλλά φοβόμαστε να εκφράσουμε. Νομίζω, θα συμφωνεί και ο πρόεδρος με αυτό.

Μια σκέψη στριφογυρνάει στο μυαλό του Amadeus. Έπρεπε να είχε κρατήσει και για εκείνον μια ανθοδέσμη, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης. Ποτέ ξανά πρόεδρος κράτους δεν παρευρέθη στο δικό μας φεστιβάλ. Μας το χρωστούσε από το 2021 όταν είχε πάει στους άλλους, στο νησί με τα λιοντάρια.  Ίσως γιατί βράβευσαν τον αγαπημένο του φαφλατά. Κρατήσαμε μια φωτογραφία για ενθύμιο.

Για άλλη μια φορά της εντυπώσεις της έκλεψε ο Gianni. Τόσο κομψός και τόσο αγέραστος, και δείχνει τόσο καλός με τη σκούπα στα χέρια. Φαίνονται συνομήλικοι και ας τον περνάει 18 χρόνια.

Yo, bro!

Μην πω για την ενέργειά του όταν βρέθηκε στη σκηνή με τα άλλα δύο τέρατα της ιταλικής μουσικής. Εκεί ξανάνιωσε.

Να σημειώσουν ίδια πορεία και οι τέσσερις νέοι που ξεκίνησαν να παίζουν μουσική στους δρόμους της Ρώμης και κατέληξαν να κερδίζουν το δικό μας φεστιβάλ, τον διαγωνισμό της Eurovision και δεκάδες βραβεία μέσα σε ελάχιστα χρόνια; Ο χρόνος θα δείξει. Πάντως για ακόμα μια χρονιά παρέδωσαν μαθήματα μουσικής και ερμηνείας. Και ας κινήθηκαν σε πιο διεθνή μονοπάτια, η ιταλική τους ταυτότητα παραμένει. Και τα βιολιά, αχ αυτά τα βιολιά. Αλήθεια, τι θα ήταν το “Zitti e buoni” στο Sanremo χωρίς τα βιολιά; Enrico σε ευχαριστούμε.

Σκέφτομαι το γνωστό σύνθημα “ Η μουσική ενώνει”. Ακούγεται τόσο κλισέ, και όμως αυτός ήταν ο λόγος που δημιουργήθηκε ο διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision το 1956. Ήδη από το 1950 οι Ιταλοί το είχαν καταλάβει, και το έκαναν με τον δικό τους τρόπο, τον πιο μουσικό. Στην Ιταλία του σήμερα, στον κόσμο του σήμερα, ποιος άλλος θα μπορούσε να εκφράσει καλύτερα την αποδοχή της διαφορετικότητας από μια νεαρή κοπέλα, 193 εκατοστών, διαφορετικού χρώματος δέρματος από αυτό που είχαν συνηθίσει οι συμμαθητές της, και η οποία κόντρα σε όλους και σε όλα κατάφερε να γίνει αρχηγός της εθνικής ομάδας πετοσφαίρισης της χώρας. Ακόμα και αν πίκραναν την Paola τα σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε αυτά που φαίνονται ξένα στον Amadeus, εκείνη δεν παρέλειψε, μέσα από τα κομπιάσματα και τις παύσεις, να εκφράσει την αγάπη της στην πιο όμορφη χώρα του κόσμου, την Ιταλία.

Μα καλά, τι σχέση έχουν αυτά τα τραγούδια με το Φεστιβάλ του Sanremo;

Άλλα δεν είχαμε ακούσει τις τρεις πρώτες βραδιές;

Και όμως, η τέταρτη βραδιά είναι η πιο αγαπημένη για τους φίλους του Φεστιβάλ. Έχουν την ευκαιρία να θυμηθούν όλα όσα έζησαν με αγαπημένες επιτυχίες του παρελθόντος, όλες τις χαρές, τις λύπες, τους έρωτες, τα ταξίδια, όλες εκείνες τις στιγμές που έμειναν χαραγμένες στη μνήμη τους. Είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να τις μοιραστούν με τα παιδιά τους μέσα από τη μουσική. Τα παιδιά τους; Μια άλλη Chiara, με ένα καρότσι και ένα φλαμίνγκο, βγήκε αργά να μας θυμίσει. μέσω ενός γράμματος στον γιο που δεν απέκτησε ποτέ, πως υπάρχουν και αυτοί που δεν έχουν παιδιά να μοιραστούν τις αναμνήσεις του παρελθόντος. Κοιτάζω δίπλα μου και βλέπω τον γιο του Amadeus να δακρύζει. Ίσως ο πατέρας του έπρεπε να βάλει στην αρχή της βραδιάς αυτό το μονόλογο.

Τον κυρίευσε, όμως, το άγχος. Φάνηκε ξεκάθαρα το τελευταίο βράδυ, εκεί που έπρεπε να τα χωρέσει όλα και να μην αδικήσει κανένα. Αναπόδραστα, η τελική βραδιά είχε μια διαφορετική ιστορία να μας πει, χωρίς μονολόγους, χωρίς αξιομνημόνευτες στιγμές – ακόμα και οι τεράστιοι Depeche Mode φάνηκαν σαν παρένθεση μπρος σε αυτό που θα επακολουθούσε. Οι θέσεις από το 28 έως το 6 έφυγαν πολύ γρήγορα. Όλοι ήξεραν ποιοι θα είναι στο τοπ5.

Ο άσωτος Ultimo, ο δικαιωμένος μετά το περσινό φιάσκο Tananai, ο παθιασμένος Lazza, ο συναισθηματικός Marco και ο Mr. Rain, μόνος αυτή τη φορά, χωρίς τους υπερήρωές του. Οι πέντε τους ανέβηκαν στη σκηνή του Teatro Ariston για μια τελευταία φορά και έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό.

Στο τέλος, επικράτησε ένας, αυτός που περίμεναν όλοι από την πρώτη φορά που άκουσαν το τραγούδι του, από την πρώτη φορά που τον είδαν να ανεβαίνει στη σκηνή. “Che giri fanno due vite”. Για τον άνθρωπο που κέρδισε την βραδιά των διασκευών με το μαγευτικό “Let It Be” στην πιο εμβληματική στιγμή του φετινού Φεστιβάλ, άξιζαν όλα τα ξενύχτια που κάναμε αυτές τις πέντε βραδιές, άξιζαν όλες αυτές οι ιστορίες που ζήσαμε μαζί. Ο ίδιος το ήξερε, “Tanto lo so che tu non dormi, dormi, dormi, dormi, dormi mai” αναφωνούσε, και εμείς νομίζαμε ότι “Siamo i soli svegli in tutto l’universo”. Αυτός ο ρομαντικός τραγουδιστής, ο οποίος μας συστήθηκε το 2013 με το υπέροχο “L’essenziale” δάκρυσε παραλαμβάνοντας το πρώτο βραβείο και τα δάκρυα του ήταν σαν δυο σταγόνες βροχής που μπορούν να διώξουν τα σύννεφα από τον κόσμο.

Ξέρω, σας κούρασα με την ακατάσχετη πάρλα μου, αλλά τόσες μέρες ζώντας στο πλάι του Josè Alberto αυτές τις βραδιές επηρεάστηκα. Εκείνος κουράστηκε περισσότερο. Εγώ θα πιω ένα Espresso Ristretto, όπως ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος τη σημερινή ημέρα -κατά δήλωση του- ο πατέρας του, Amedeo Umberto Rita Sebastiani, ο αθεράπευτος οπαδός της Ίντερ, ο γνωστός DJ που έκανε, κάνει και θα συνεχίσει να κάνει το όραμά του επιτυχία και θα δαπανήσω “Δύο Ζωές” ανυπομονώντας για το επόμενο Φεστιβάλ του Sanremo, για τις επόμενες στιγμές καλής μουσικής που θα ζήσουμε όλοι μαζί.

Τι θα ήταν η καλή μουσική αν δεν την μοιράζεσαι;

Με όλο τον σεβασμό, μια ανθοδέσμη για τον Amadeus παρακαλώ.

Για να μαθαίνετε ό,τι συμβαίνει στη Eurovision ακολουθήστε μας στο Facebook, στο Instagram, στο TikTok, στο Twitter και στο YouTube.

Υ.Γ. Σε ευχαριστούμε Roberto που μας θυμίζεις ότι “La vita è bella”