ΙΤΑΛΙΑ: Η… έμπνευση της Eurovision! | Μέρος Δεύτερο

Σε συνέχεια του πρώτου μέρους του αφιερώματός μας στην Ιταλία και στις συμμετοχές της στη Eurovision. Στο δεύτερο μέρος, θα ξεναγηθείτε από τη δεκαετία του 80 μέχρι και το σήμερα…

Θυμηθείτε το πρώτο μέρος του αφιερώματος εδώ. 

Οι πρώτες απουσίες

Η δεκαετία του 80 χαρακτηρίζεται για την Ιταλία στη Eurovision από τις πρώτες απουσίες! Η κρατική τηλεόραση παρατηρώντας τη μείωση του ενδιαφέροντος του Ιταλικού κοινού ως προς τον διαγωνισμό, αποφάσισε να απέχει απ’ αυτόν τις χρονιές 1981, 1982 και 1986. Ωστόσο όσες συμμετοχές υπήρξαν δεν τα πήγαν βαθμολογικά και πολύ άσχημα.

Το 1980 ο Alan Sorrenti (1950) πέτυχε μια καλή θέση για την ιστορία της Ιταλίας, μιας και η συμμετοχή του «Non so che darei» (=Δε ξέρω τι θα έδινα) τερμάτισε στην 6^η θέση ανάμεσα σε 19 συμμετοχές. Έπειτα από δύο χρόνια απουσίας, το 1983 η χώρα επιστρέφει με εκπρόσωπο τον Riccardo Fogli (1947) ο οποίος είχε στεφτεί νικητής στο Sanremo τη προηγούμενη χρονιά. Ο Fogli τραγουδά «Per Lucia» (=Για τη Λουτσία) και με 41 βαθμούς τερματίζει στην 11^η θέση ανάμεσα σε 20 συμμετοχές. Για το 1984 η RAI επέλεξε το ντουέτο Alice and Battiato αποτελούμενο από την Alice Visconti (1954) και τον Franco Battiato (1945-2021). Οι δυο καλλιτέχνες ερμήνευσαν το «I treni di Tozeur» (=Τα τραίνα του Τεζόρ) σε μουσική των Franco Battiato και Giusto Pio και στίχους των Franco Battiato και Rosario “Saro” Cosentino. Η συμμετοχή, η οποία περιείχε και κάποιους στίχους στα Γερμανικά, τερμάτισε στη καλή 5^η θέση ανάμεσα σε 19 συμμετοχές. Το κομμάτι γνώρισε εμπορική επιτυχία όχι μόνο στην Ιταλία αλλά και σε άλλες χώρες όπως η Σουηδία, η Ολλανδία, το Βέλγιο και η Ελβετία. Το 1985 ο Al Bano και η Romina Power επιστρέφουν στη Eurovision για να τραγουδήσουν «Magic Oh Magic» (=Μαγεία, ω μαγεία). Αυτή είναι και η δεύτερη φορά που ιταλική συμμετοχή έχει και στίχους στα αγγλικά. Το «Magic Oh Magic» τερματίζει στην 7^η θέση με 78 βαθμούς. Το 1986 η Ιταλία σημειώνει τη τρίτη της απουσία όμως επιστρέφει το 1987 με ένα από τα πιο κλασσικά πλέον τραγούδια στην ιστορία του θεσμού. «Gente di mare» (=Κόσμος της θάλασσας) τραγουδούν ο Umberto Tozzi (1952) και ο Raf (Raffaele Riefoli / 1959) και κατακτούν όχι μόνο τη 3^η θέση της Eurovision αλλά και τις καρδιές των Ευρωπαίων, μιας και το κομμάτι γνωρίζει εμπορική επιτυχία σε πολλές χώρες. Ο Umberto το 1987 είχε κερδίσει το πρώτο βραβείο στο Sanremo με το τραγούδι «Si può dare di più» (=Μπορείς να δώσεις περισσότερα) σε συνεργασία με τους Gianni Morandi και Enrico Ruggeri.

Το 1988 ο Luca Barbarossa (1961) κερδίζει τη 3^η θέση στο φεστιβάλ του Sanremo με τη σύνθεση «L’ amore rubato» (=Κλεμμένη αγάπη) ωστόσο είναι ο ίδιος που επιλέγεται να εκπροσωπήσει την Ιταλία στη Eurovision. Τραγουδά «Vivo (Ti scrivo)» (=Ζω (Σου γράφω)) όμως η επιτυχία των προηγούμενων συμμετοχών δε συνεχίζεται. Με 52 βαθμούς, η χώρα τερματίζει στη 12^η θέση ανάμεσα σε 21 συμμετοχές. Για το κλείσιμο της δεκαετίας, οι νικητές του Sanremo 1989 Fausto Leali (1944) και Anna Oxa (1961) εκπροσωπούν την Ιταλία στη Eurovision της ίδιας χρονιάς. Μόνο που αντί για το νικητήριο «Ti lascerò» (=Θα σε αφήσω) ερμηνεύουν το «Avrei voluto» (=Θα ήθελα) σε σύνθεση του Franco Fasano και στίχους των Franco Ciani και Fabrizio Berlincioni. Η Ιταλική συμμετοχή ισοβαθμεί με την ελληνική και με 56 βαθμούς η κάθε μία οι δύο γειτονικές χώρες μοιράζονται την 9^η θέση ανάμεσα σε 22 συμμετοχές.

Οι συμμετοχές της Ιταλίας μεταξύ 1980-1989

Το δεύτερο βραβείο, τα τραγούδια διαμάντια και η αποχώρηση

Νέα δεκαετία ξημερώνει και η Ιταλία πρωταγωνιστεί σε αυτή με πολλούς και διάφορους τρόπους. Κερδίζει το πρώτο βραβείο με το… καλημέρα! Εκπροσωπείται από υπέροχα τραγούδια-σταθμούς στην ιστορία της Eurovision αλλά και αποχωρεί από αυτήν βάζοντας μία άνω τελεία. Ας τα δούμε αναλυτικά.

1990 και τη χώρα εκπροσωπεί ο Toto Cutugno (1943), γνωστός ήδη παγκοσμίως από την επιτυχία του «L’Italiano» (=Ο Ιταλός) του 1983. Το 1990 ο ίδιος είχε τερματίσει 2^ος στο Sanremo με τη σύνθεση «Gli amori» (=Οι αγάπες) ωστόσο επιλέχτηκε να εκπροσωπήσει τη χώρα στη Eurovision. Συνέθεσε και έγραψε το τραγούδι «Insieme: 1992» (=Μαζί: 1992) το οποίο ερμήνευσε με τη συνοδεία του Σλοβενικού συγκροτήματος Pepel in kri στα φωνητικά. Το συγκρότημα είχε εκπροσωπήσει τη Γιουγκοσλαβία στη Eurovision 1975. To «Insieme: 1992» μιλούσε για την ενωμένη Ευρώπη ενώ η χαρακτηριστική ημερομηνία 1992 στον τίτλο φυσικά αναφερόταν στη χρονολογία που είχε αποφασισθεί να ιδρυθεί επίσημα η Ευρωπαϊκή Ένωση. Έχοντας ψηφιστεί από όλες τις υπόλοιπες χώρες, πλην του Ηνωμένου Βασιλείου και της Νορβηγίας, η Ιταλία σκαρφάλωσε με 149 βαθμούς στη κορυφή του πίνακα, γιορτάζοντας έτσι τη δεύτερη νίκη της στην ιστορία της Eurovision!

Την επόμενη χρονιά (1991) ο διαγωνισμός μεταφέρεται στη Ρώμη και οι δύο νικητές για χάρη της Ιταλίας, Gigliola Cinquetti και Toto Cutugno εκτελούν χρέη παρουσιαστών. Μπορεί η συγκεκριμένη διοργάνωση να έχει γράψει ιστορία ως μια από τις χειρότερες, όμως η χώρα κατάφερε να κερδίσει ακόμη μία θέση στη πρώτη δεκάδα και μάλιστα με ένα τραγούδι στη Ναπολιτάνικη διάλεκτο! Η σύνθεση «Comme è ddoce ‘o mare» (=Πόσο γλυκιά είναι η θάλασσα) σε ερμηνεία του ήδη σπουδαίου και γνωστού σε όλη την Ευρώπη Peppino di Capri (1939) κατακτά την 7^η θέση με 89 βαθμούς. Το 1992 ακόμη μία σπουδαία ερμηνεύτρια εκπροσωπεί την Ιταλία στη Eurovision. Είναι η Mia Martini η οποία εκτελεί τη δεύτερη συμμετοχή της, μετά τη πρώτη το 1977. Η Mia επιλέχτηκε από τη RAI για τη Eurovision παρά το γεγονός ότι στο Sanremo εκείνης της χρονιάς είχε τερματίσει στη 2^η θέση με το κλασσικό «Gli uomini non cambiano» (=Οι άντρες δεν αλλάζουν). Στον Ευρωπαϊκό διαγωνισμό η Mia Martini έδωσε ρεσιτάλ ερμηνείας στο δραματικό «Rapsodia» (=Ραψωδία) το οποίο με 111 βαθμούς – εκ των οποίων τέσσερα δωδεκάρια – κατέκτησε τη 4^η θέση.

Χαρακτηριστικό και ταυτόχρονα πολύ όμορφο στιγμιότυπο, ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν ξεκινήσει η ορχήστρα το «Rapsodia» και εν μέσω απόλυτης σιγής, ένας θαυμαστής από το παρευρισκόμενο κοινό φώναξε στα ιταλικά «Καλή επιτυχία Mia» με την ίδια να γελά αυθόρμητα στο μικρόφωνο και να τον ευχαριστεί. Τρία μόλις χρόνια μετά, η μεγάλη diva του ιταλικού πενταγράμμου σώπασε για πάντα. Στην κηδεία της, παρευρέθηκαν περίπου τέσσερις χιλιάδες άτομα.

Το 1993 ο νικητής του Sanremo Enrico Ruggeri (1957) εκπροσωπεί την Ιταλία στη Eurovision όμως με τραγούδι διαφορετικό από το νικητήριο του ιταλικού φεστιβάλ. Το «Sole d’Europa» (=Ήλιος της Ευρώπης) ανοίγει το διαγωνιστικό μέρος της Eurovision 1993 και στο τέλος της βραδιάς συγκεντρώνει 45 βαθμούς οι οποίοι το κατατάσσουν στην 12^η θέση ανάμεσα σε 25 συμμετοχές. Η Ιταλία αποχωρεί από τον διαγωνισμό της Eurovision για τα επόμενα τρία έτη. Επιστρέφει πολύ δυναμικά το 1997 και μάλιστα συμμετέχοντας όχι μόνο με τους νικητές του Sanremo εκείνης της χρονιάς αλλά και με το ίδιο το νικητήριο τραγούδι. Οι Jalisse, αποτελούμενοι από τους Alessandra Drusian (1969) και Fabio Ricci (1965), μαζί τόσο επαγγελματικά όσο και στη ζωή, ερμηνεύουν το «Fiumi di parole» (=Ποταμός λέξεων) το οποίο τερματίζει στην υψηλή 4^η θέση με 114 βαθμούς. Αυτή ήταν και η τελευταία συμμετοχή της Ιταλίας στη Eurovision μέχρι την επιστροφή της το 2011…

x

Οι συμμετοχές της Ιταλίας μεταξύ 1990-1999

Η επιστροφή και ο τίτλος «φαβορί» σχεδόν κάθε χρόνο

Στις 31 Δεκεμβρίου 2010 η EBU ανακοινώνει την επιστροφή της Ιταλίας στη Eurovision ως μέλος των Μεγάλων Χωρών. Οι BigFour λοιπόν πλέον γίνονται BigFive και έτσι Ηνωμένο Βασίλειο, Ισπανία, Γερμανία και Γαλλία μαζί με την Ιταλία πια γίνονται οι χώρες οι οποίες διαγωνίζονται κάθε χρόνο απευθείας στον Μεγάλο Τελικό. Η επιστροφή της Ιταλίας στον διαγωνισμό θεωρείται ιδιαίτερα επιτυχημένη αν υπολογίσει κανείς ότι στους τελευταίους δέκα διαγωνισμούς η χώρα έχει τερματίσει στη πρώτη δεκάδα τις οχτώ φορές.

Ο νικητής του Sanremo 2011 στη κατηγορία των νέων καλλιτεχνών, Raphael Gualazzi (1981), εκπροσωπεί την Ιταλία με το «Madness of love» (=Τρέλα της αγάπης) το οποίο τερματίζει στη 2^η θέση εκτελώντας έτσι μια εντυπωσιακή επιστροφή για τη χώρα. Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι το τρίτο κατά σειρά τραγούδι με αγγλικούς στίχους που εκπροσωπεί την Ιταλία στη Eurovision. Το  2012 μια ειδική επιτροπή επιλέγει μέσα από τους καλλιτέχνες που διαγωνίστηκαν στο Sanremo της χρονιάς για το ποιος θα εκπροσωπήσει την Ιταλία στη Eurovision. Η επιλογή είναι η Nina Zilli (1980) η οποία έχει ήδη γνωρίσει επιτυχία στην Ευρώπη όταν το 2010 κυκλοφόρησε το single της «50mila» (=Πενήντα χιλιάδες). Η Zilli συμμετείχε στο Sanremo με το «Per sempre» (=Για πάντα) ωστόσο στη Eurovision διαγωνίσθηκε με το κομμάτι «L’amore è femmina» (=Η αγάπη είναι γένους θηλυκού) το οποίο τερμάτισε στη 9^η θέση. Ακόμη μια συμμετοχή με Αγγλικούς στίχους. Το 2013 ο Marco Mengoni (1988) κερδίζει το Sanremo με το «L’essenziale» (=Το ουσιώδες). Με την ίδια συμμετοχή εκπροσωπεί την Ιταλία η οποία τερματίζει στην 7^η θέση με 126 βαθμούς.

Το 2014 η Rai αποφασίζει να «αγνοήσει» το Sanremo ως προεπιλογή για τη Eurovision και μέσω εσωτερικής απόφασης επιλέγει ως εκπρόσωπό της την Emma Marrone (1984). Γνωστή στο κοινό απλά και ως Emma, η όμορφη τραγουδίστρια από τη Φλωρεντία τραγουδά το δυναμικό pop/rock «La mia città» (=Η πόλη μου) το οποίο όμως βαθμολογικά δε τα πηγαίνει καλά. Με μόλις 33 βαθμούς η συμμετοχή τερματίζει στη χαμηλή 21^η θέση. Ένα χρόνο μετά, συμβαίνει το εντελώς αντίθετο σενάριο! Οι νικητές του Sanremo 2015, Il Volo ταξιδεύουν στη Eurovision με το νικητήριο «Grande amore» (=Μεγάλη αγάπη) και θεωρούνται το απόλυτο φαβορί. Το κοινό ψηφίζει την ιταλική συμμετοχή στη πρώτη θέση ωστόσο οι επιτροπές το κατατάσσουν έκτο προς έκπληξη όλων. Στη συγκεντρωτική βαθμολογία η Ιταλία τελικά τερματίζει στη 3^η θέση και για πρώτη φορά από το 2009 που επέστρεψαν οι επιτροπές δεν κερδίζει το τραγούδι που έρχεται πρώτο στη προτίμηση του κοινού.

Το 2016 ο νικητής του Sanremo Stadio αρνείται τη πρόταση να διαγωνιστεί στη Eurovision και έτσι η θέση του προτείνεται στη Francesca Michielin (1995) η οποία έχει τερματίσει στη δεύτερη θέση. Η συμμετοχή της «Nessun grado di separazione» (=Κανένα μέτρο σύγκρισης) ταξιδεύει στη Eurovision με τον αγγλόφωνο τίτλο «No degree of separation». Αυτή είναι η πέμπτη κατά σειρά και τελευταία μέχρι στιγμής Ιταλική συμμετοχή που χρησιμοποιεί αγγλικό στίχο. Το «No degree of separation» δε φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα το κοινό και τις επιτροπές αφού τερματίζει στη 16^η θέση. Το 2017 η Ιταλία επιστρέφει στη λίστα των μεγάλων φαβορί και αυτό χάρη στο «Occidentali’s Karma» (=Το κάρμα των δυτικών) του Francesco Gabbani (1982). Με τη φόρα του μεγάλου νικητή του Sanremo 2017 οι περισσότεροι θεωρούν δεδομένη τη νίκη του Gabbani στη Eurovision. Ο διαγωνισμός όμως αποδεικνύει για ακόμη μια φορά το πόσο απρόβλεπτος μπορεί να είναι. Με 334 βαθμούς στο σύνολο η ιταλική συμμετοχή περιορίστηκε στην 6^η θέση.

2018 και τη χώρα εκπροσωπούν ο Ermal Meta (1981) και ο Fabrizio Moro (1975). Έχοντας κερδίσει τη πρώτη θέση στο Sanremo με το «Non mi avete fatto niente» (=Δεν μου κάνατε τίποτα) οι δύο καλλιτέχνες σηκώνουν την Ιταλία στη 5^η θέση με 308 βαθμούς. Την επόμενη χρονιά (2019) είναι η σειρά του Mahmood (1992) να… ταράξει τα νερά. Τεράστιο φαβορί του διαγωνισμού από τη στιγμή ακόμα που ανακηρύχθηκε νικητής του Sanremo 2019. Το ρεύμα του «Soldi» (=Χρήματα) ήταν τόσο δυνατό που για αρκετό διάστημα ήταν το πιο πολυπαιγμένο τραγούδι από τη Eurovision στις μουσικές πλατφόρμες. Εν τέλει, για 26 βαθμούς η Ιταλία χάνει το βραβείο από την Ολλανδία και τερματίζει στη 2^η θέση.

Οι συμμετοχές της Ιταλίας μεταξύ 2010-2019

Από τον Diodato στους Måneskin…

Ο Diodato με το «Fai rumore» (=Κάνει θόρυβο) ήταν  ο μεγάλος νικητής του Sanremo 2020 και παράλληλα εκπρόσωπος της Ιταλίας στη Eurovision της ίδιας χρονιάς. Ως γνωστόν όμως, ο διαγωνισμός αυτός δεν έγινε ποτέ λόγω της πανδημίας του Covid-19. Οι αμέσως επόμενοι νικητές του Sanremo, οι Måneskin εκπροσώπησαν τη χώρα με το «Zitti e buoni» (=Φρόνιμοι και καλοί). Μεγάλα φαβορί της χρονιάς εξαρχής, η νίκη όμως δεν ήταν εύκολη. Οι 206 βαθμοί και η 4^η θέση στη ψηφοφορία των επιτροπών έδειχνε πως μάλλον το βραβείο θα παιχτεί μεταξύ των δύο πρώτων (Ελβετία – Γαλλία) ωστόσο το κοινό έδωσε χαρακτηριστικό «χτύπημα» στη βαθμολογία του καθώς ψήφισε στη πρώτη θέση το Ιταλικό συγκρότημα με 318 βαθμούς! Τελικά το μεγάλο φαβορί η Γαλλία τερματίζει στη 2^η θέση με 499 και 25 βαθμοί πιο πάνω, στη κορυφή τερματίζει η Ιταλία με τους Måneskin να κλαίνε από χαρά και τους fans του διαγωνισμού να μη πιστεύουν ότι τελικά ναι, η Ιταλία το σήκωσε!

Εν αναμονή της διοργάνωσης του 2022 και ανατρέχοντας στις σαράντα έξι μέχρι στιγμής Ιταλικές συμμετοχές, ποια ή ποιες είναι αυτή ή αυτές που ξεχωρίζετε;

Μείνετε συντονισμένοι στον OGAE Greece για ακόμη περισσότερα αφιερώματα!