ΙΤΑΛΙΑ: Η… έμπνευση της Eurovision! | Μέρος Πρώτο

Βλέποντας τα τελευταία χρόνια τεράστια φαβορί του διαγωνισμού όπως ο Francesco Gabbani, ο Mahmood και οι Il Volo να χάνουν τα βραβεία της Eurovision, η νίκη της Ιταλίας το 2021 έμοιαζε να είναι ένα ακόμη άπιαστο όνειρο. Τι και αν οι Måneskin μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον παντού; Οι fans με το γνωστό slogan «Η Rai δε θέλει τη διοργάνωση» προσπαθούσαν να βρουν τον τελικό νικητή μεταξύ Γαλλίας και Ελβετίας. Και δεν είναι μόνο αυτά… Η ιστορία ξεκινά από πολύ παλιά. Η Ιταλία έχει χάσει τη πρωτιά με εξαιρετικά κομμάτια μεταξύ των οποίων τα «Nel blu dipinto di blu» (πιο γνωστό ως «Volare»), «Era», «Gente di mare», «Rapsodia», «Fiumi di parole». Με μία ματιά δηλαδή θα μπορούσε να πει κανείς πως αν στη θέση της Ιρλανδίας ως βασίλισσα του διαγωνισμού με τις επτά νίκες, ήταν η Ιταλία δε θα ενοχλούσε και ιδιαίτερα κανέναν!

Η μουσική παραγωγή της Ιταλίας είναι παγκοσμίως γνωστή. Η ιταλική γλώσσα, η γλώσσα του έρωτα όπως την αποκαλούν αρκετοί, είναι οικεία στα αυτιά των Ευρωπαίων. Γι’ αυτό και σχεδόν πάντα, οι συμμετοχές της Ιταλίας στη Eurovision είναι εξ ολοκλήρου στην Ιταλική γλώσσα. Η αγγλική γλώσσα, και αυτή όχι αμιγώς, έχει χρησιμοποιηθεί κατά τις Ιταλικές συμμετοχές το 1976, 1985, 2011, 2012 και 2016. Το 1991 επίσης αποτελεί εξαίρεση όταν ο Peppino di Capri ερμήνευσε τη συμμετοχή του εξολοκλήρου στη Ναπολιτάνικη διάλεκτο.

Η Ιταλία ήταν από τις μία από τις επτά χώρες που έλαβε μέρος στη πρώτη Eurovision. Πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά άλλωστε; Αφού η ίδια η χώρα, μέσω του περίφημου φεστιβάλ μουσικής που διαθέτει (Festival di Sanremo) αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την υλοποίηση της Eurovision! Ωστόσο, η χώρα έχει σημειώσει αρκετές απουσίες. Η πρώτη της απουσία από τον διαγωνισμό έγινε το 1981 όταν η κρατική τηλεόραση παρατήρησε τη μείωση του ενδιαφέροντος του Ιταλικού κοινού ως προς αυτόν. Η απουσία για τους ίδιους λόγους συνεχίστηκε και το 1982 μέχρι που το 1983 η χώρα επέστρεψε. Τρία χρόνια αργότερα (1986), η RAI αποφασίζει να μη συμμετάσχει σημειώνοντας έτσι τη τρίτη απουσία της από τον θεσμό. Επιστροφή το 1987 και μάλιστα με μια άκρως επιτυχημένη συμμετοχή. Η χώρα συμμετέχει κανονικά μέχρι το 1993. Τις χρονιές 1994, 1995 και 1996 απουσιάζει ξανά για να επιστρέψει το 1997, χαρίζοντάς μας ένα από τα πιο κλασσικά τραγούδια του θεσμού. Παρά τη 4^η θέση που κατακτά το «Fiumi di parole» η RAI αποφασίζει να εγκαταλείψει τη Eurovision χωρίς να δώσει λεπτομερείς εξηγήσεις. Μετά από χρόνια γεμάτα φήμες και παρακάλια από τους fans,η χώρα προς έκπληξη όλων ανακοινώνει την επιστροφή της το 2011. Πλέον η RAI ανήκει στις Big5 χώρες, οι οποίες προκρίνονται απευθείας στη φάση του Τελικού κάθε χρόνο.

Από τις 46 συμμετοχές της, η Ιταλία έχει βρεθεί στη πρώτη θέση μόλις τρεις φορές (το 1964, το 1990 και το 2021) ενώ η χώρα έχει βρεθεί στο Top5 άλλες δεκαπέντε φορές (1958, 1961, 1963, 1965, 1971, 1974, 1975, 1984, 1987, 1992, 1997, 2011, 2015, 2018 και 2019). Η μοναδική φορά που έχει βρεθεί στη τελευταία θέση η Ιταλία, και μάλιστα χωρίς κανένα βαθμό, είναι το 1966 με το «Dio, come ti amo» του Domenico Modugno. Περισσότερες και ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το εν λόγω κομμάτι θα διαβάσετε παρακάτω, στην ενότητα της δεκαετίας του 60.

Η Ιταλία έχει φιλοξενήσει τον διαγωνισμό δύο φορές μέχρι στιγμής. Η πρώτη ήταν το 1965 στην όμορφη Νάπολη και η δεύτερη ήταν το 1991 στη Ρώμη, και συγκεκριμένα στα studios της Cinecittà. Σε αντίθεση με τη πρώτη, η διοργάνωση του 1991 έχει μείνει στην ιστορία της Eurovision ως μια από τις χειρότερες αλλά απ’ ότι φαίνεται φέτος οι Ιταλοί θα κάνουν τα πάντα για να «βγάλουν αυτή τη ρετσινιά» από πάνω τους.

Θρυλικά ονόματα της Ιταλικής μουσικής σκηνής έχουν βρεθεί στη σκηνή της Eurovision. Massimo Ranieri, Matia Bazar, Al Bano & Romina Power, Richi e Pover, Mia Martini, Peppino di Capri…

Ας δούμε όμως τις συμμετοχές της Ιταλίας ανά δεκαετία και πως εξελίσσεται η πορεία της χώρας με το πέρασμα του χρόνου ξεκινώντας από το μακρινό 1956 και φτάνοντας αισίως στο… σήμερα.

Εντυπωσιακό ντεμπούτο / Διεθνή αναγνώριση

Το φεστιβάλ μουσικής και τραγουδιού του Sanremo ενέπνευσε τη Eurovision και έτσι, το 1956, στον πρώτο μόλις Ευρωπαϊκό διαγωνισμό τραγουδιού δε θα μπορούσε να λείπει η Ιταλία.

H Eurovision του 1956 ήταν η μοναδική κατά την οποία, κάθε διαγωνιζόμενη χώρα θα έπρεπε να υποβάλλει από δύο συμμετοχές. Επίσημη πρώτη συμμετοχή της Ιταλίας λοιπόν η συμμετοχή «Aprite le finestre» (=Ανοίξτε τα παράθυρα) των Pinchi και Virgilio Panzuti και σε ερμηνεία της Franca Raimodi (1932), η οποία ήταν και η νικήτρια του Sanremo εκείνης της χρονιάς. Η Tonina Torrielli (1934) η οποία κατετάγη δεύτερη στο Sanremo αποτέλεσε τη 2^η συμμετοχή της Ιταλίας στη παρθενική έκδοση της Eurovision. Η συμμετοχή της ήταν η σύνθεση «Amami se vuoi» (=Αγάπησέ με αν θες) των Mario Panzeri και Vittorio Mascheroni. O 1ος διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision ήταν επίσης ο μοναδικός στην ιστορία από τον οποίον δεν δόθηκαν ποτέ στην δημοσιότητα τα αναλυτικά αποτελέσματα, πέρα από την ανακοίνωση του νικητή. Γνωρίζοντας ωστόσο τη σειρά εμφάνισης, μπορούμε να μεταφέρουμε πως η Ιταλία είχε κληρωθεί να εμφανιστεί στο τέλος του κάθε γύρου, ήτοι στις θέσεις επτά και δεκατέσσερα.

Η συμμετοχή της Ιταλίας στον δεύτερο διαγωνισμό της Eurovision ήταν το «Corde della mia chitarra» (=Χορδές της κιθάρας μου) σε μουσική του Mario Ruccione, στίχους του Giuseppe Fiorelli και ερμηνεία του Nunzio Gallo (1928-2008). Καθότι δεν υπήρχε ακόμη περιορισμός στη χρονική διάρκεια των τραγουδιών, το «Corde della mia chitarra» παραμένει και θα παραμείνει για πάντα το μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι στην ιστορία της Eurovision, αφού πλέον κανένα άλλο κομμάτι δε θα αγγίξει ή ξεπεράσει τα πέντε λεπτά και τα εννέα δευτερόλεπτα. Το 1958 το πρώτο βραβείο στο Sanremo κέρδισε το «Nel blu dipinto di blu» (=Στο μπλε ουρανό, βαμμένο μπλε) σε δημιουργία των Domenico Modugno και Franco Migliacci και σε ερμηνεία του πρώτου. Ο Modugno (1928-1994) εκπροσώπησε τη χώρα και παρά το γεγονός ότι κατέκτησε μόλις τη 3^η θέση στον διαγωνισμό, είδε το τραγούδι του να γίνεται παγκόσμια επιτυχία. Γνωστό απλώς ως «Volare» (=Πετάω) το τραγούδι σκαρφάλωσε σε ιδιαίτερα ψηλές θέσεις σε charts πολλών Ευρωπαϊκών χωρών ενώ έφτασε στο Νο1 στις Η.Π.Α. (US Billboard Hot 100). Επιπλέον χάρη σε αυτό, στα διεθνή βραβεία Grammy ο Modugno κέρδισε τα βραβεία «Καλύτερος δίσκος της χρονιάς» και «Τραγούδι της χρονιάς». Στο πέρασμα του χρόνου, διασκευάστηκε από αμέτρητους καλλιτέχνες και μέχρι και σήμερα γνωρίζει τρομερή επιτυχία όπου και αν ακουστεί. Το 1959 η ιστορία επαναλαμβάνεται και ο Modugno εκπροσωπεί ξανά την Ιταλία στη Eurovision, αφού αρχικά έχει εξασφαλίσει φυσικά ακόμη ένα βραβείο στο Sanremo. Το «Piove (Ciao, ciao bambina)» (=Βρέχει, (αντίο, αντίο κορίτσι)) σε σύνθεση και στίχους του ιδίου και του Eduardo Verde κατέκτησε την 6^η θέση ανάμεσα σε 11 συμμετοχές, έχοντας συγκεντρώσει συνολικά εννέα βαθμούς.

Οι συμμετοχές της Ιταλίας μεταξύ 1956-1959

Η ώρα για το πρώτο βραβείο

Η δεκαετία του 60 επιφυλάσσει… λίγο απ’ όλα για την Ιταλία. Μέτριες βαθμολογικές αποδόσεις, καλές βαθμολογικές αποδόσεις, ένα βραβείο, μια διοργάνωση αλλά και μία τελευταία θέση, τη μοναδική που έχει ως τώρα η χώρα και μάλιστα με σπουδαίο όνομα.

Το 1960 την Ιταλία εκπροσωπεί ο Renato Rascel (1912-1991) με το τραγούδι «Romantica» (=Ρομαντική) σε μουσική του ιδίου και σε στίχους του Dino Verde. Οι μόλις πέντε βαθμοί κατατάσσουν τη συμμετοχή στην 8^η θέση ανάμεσα σε 13 συμμετοχές. Την επόμενη χρονιά η Betty Curtis (1936-2006) εκπροσώπησε την Ιταλία με το θρυλικό «Al di là» (=Πέρα από) τερματίζοντας στην 5^η θέση ανάμεσα σε 16 συμμετοχές! Το «Al di là» διασκευάστηκε από τον Emilio Pericoli φτάνοντας στο #6 του Billboard Pop Chart, #48 του Billboard 1962 Year-End Chart, #30 του UK Singles Chart ενώ συμπεριλήφθηκε και στη ταινία «Rome Adventure». Ο συνθέτης του «Al di là», Carlo Donida έχει συνθέσει μεταξύ άλλων το κομμάτι «Uno dei tanti» το οποίο γνώρισε παγκόσμια επιτυχία σε αγγλικούς στίχους ως «I (Who Have Nothing)». Τέλος και για την ιστορία, το κομμάτι που κέρδισε το 2^ο βραβείο στο Sanremo εκείνη τη χρονιά, πίσω από το «Al di là» δεν ήταν άλλο από το «24.000 baci» σε ερμηνεία του Adriano Celentano. Το κομμάτι γνώρισε επιτυχία στη χώρα μας με τη φωνή του Χρήστου Δάντη ως soundtrack της ταινίας των Ρέππα-Παπαθανασίου «Safe sex». Το 1962 ο Claudio Villa (1926-1987) φτάνει μέχρι την 9^η θέση της Eurovision με τη σύνθεση «Addio, Addio» (=Αντίο, Αντίο) σε σύνθεση του Domenico Modugno και στίχους του Franco Migliacci οι οποίοι είχαν συνθέσει και τη συμμετοχή της χώρας το 1958! Ένα χρόνο αργότερα, ο Emilio Pericoli (1928-2013) συμμετέχει στη Eurovision με το «Uno per tutte» (=Ένας για όλους) και με 37 βαθμούς φτάνει μέχρι τη 3^η θέση ανάμεσα σε 16 συμμετοχές.

Και φτάνουμε στο θρυλικό 1964. Μόλις 16 ετών, η Gigliola Cinquetti (1947) από τη Βερόνα κερδίζει τη πρώτη θέση στο Sanremo χάρη στο ρομαντικό «Non ho l’età» (=Δεν είμαι αρκετά μεγάλη) των Mario Panzeri και Nicola Salerno, χαρίζοντας έτσι στην Ιταλία το πρώτο της βραβείο! Μέχρι και το 1986 όπου κέρδισε η Sandra Kim, η Gigliola ήταν η νεότερη ηλικιακά νικήτρια του θεσμού. Το «Non ho l’età» γνώρισε μεγάλη επιτυχία σε όλη την Ευρώπη και πλέον θεωρείται από τα πιο κλασσικά τραγούδια στην ιστορία της Eurovision.

Το 1965 ο διαγωνισμός διεξάγεται στην Ιταλία και συγκεκριμένα στη Νάπολη. Η χώρα, παίζοντας εντός έδρας, εκπροσωπείται από τον Bobby Solo (1945) και το κομμάτι «Se piangi, se ridi» (=Αν κλαις, αν γελάς) σε σύνθεση του ιδίου και του Gianni Marchetti και στίχους επίσης του ιδίου και του Mogol. Το κομμάτι κέρδισε τη 5^η θέση συγκεντρώνοντας 15 βαθμούς. 1966 και ο Domenico Modugno επιστρέφει στη Eurovision με το δραματικό «Dio, come ti amo» (=Θεέ μου, πόσο σε αγαπάω). Προς έκπληξη πολλών, το τραγούδι δε συγκεντρώνει κανένα βαθμό και τερματίζει στη τελευταία θέση! Αυτή είναι και η μοναδική φορά που η Ιταλία βρέθηκε στη θέση αυτή. Αξίζει να αναφερθεί πως το συγκεκριμένο κομμάτι στο Sanremo Festival ερμηνεύτηκε και από τη νικήτρια της Eurovision 1964 Gigliola Cinquetti, ωστόσο για τη Eurovision επιλέχθηκε ο Modugno. Για την ιστορία, τη 2η θέση στο Sanremo εκείνης της χρονιάς είχε κερδίσει το κομμάτι «Nessuno mi può giudicare» σε ερμηνεία της Caterina Caselli. Το εν λόγω κομμάτι γνώρισε μεγάλη επιτυχία στη χώρα μας το 2000 όταν χρησιμοποιήθηκε ως το τραγούδι τίτλων της σειράς «Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή;».

Το 1967 ο Claudio Villa μετά τη πρώτη του συμμετοχή το 1962, επιστρέφει στη Eurovision. Αυτή τη φορά ερμηνεύει το «Non andare più lontano» (=Μη πας πιο μακριά) που τερματίζει χαμηλά, στην 11^η θέση ανάμεσα σε 17 συμμετοχές. Το «Non andare più lontano» γίνεται το πρώτο τραγούδι στην ιστορία που ενώ δεν έχει λάβει μέρος στο Sanremo Festival εκπροσωπεί την Ιταλία στη Eurovision. Για την ιστορία, ο Villa είχε κερδίσει τότε το Sanremo με τη σύνθεση «Non pensare a me» (=Μη με σκέφτεσαι). Το 1968 η Eurovision παίρνει χρώμα, διοργανώνεται στο Λονδίνο και η Ιταλία εκπροσωπείται από τον νικητή του Sanremo 1968 Sergio Endrigo (1933-2005). Ωστόσο, για 2^η συνεχόμενη χρονιά, το νικητήριο τραγούδι του φεστιβάλ δεν ταξιδεύει στη Eurovision. Στη θέση του «Canzone per te» (=Τραγούδι για σένα), ο Endrigo τραγουδά για την «Marianne» και τερματίζει στη 10^η θέση ανάμεσα στις 17 συμμετοχές. Η δεκαετία κλείνει με τη συμμετοχή «Due grosse lacrime bianche» (=Δύο μεγάλα, λευκά δάκρυα) σε σύνθεση του Piero Soffici, στίχους του Carlo Daiano και ερμηνεία της Iva Zanicchi (1940) η οποία έχει προηγουμένως κερδίσει το Sanremo Festival με το κομμάτι «Zingara» (=Τσιγγάνα). Το «Due grosse lacrime bianche» δυστυχώς δε καταφέρνει κάτι καλύτερο από τη χαμηλή 13^η θέση ανάμεσα στις 16 συμμετοχές.

Οι συμμετοχές της Ιταλίας μεταξύ 1960-1969

Κορυφαία ονόματα του χώρου εκπροσωπούν τη χώρα

Η δεκαετία του 70 για την Ιταλία φέρει σχετικά μέτρια αποτελέσματα – με ελάχιστες εξαιρέσεις. Όμως ένα σημαντικό χαρακτηριστικό είναι ότι οι εκπρόσωποί της είναι σπουδαία ονόματα που έχουν καταφέρει καριέρα και εκτός των συνόρων τους.

Πρώτη συμμετοχή για τη δεκαετία, η σύνθεση «Occhi di ragazza» (=Τα μάτια της κοπέλας) σε ερμηνεία του Gianni Morandi (1944). Ο Morandi γίνεται ο πρώτος μη νικητής του Sanremo εκείνης της χρονιάς που εκπροσωπεί την Ιταλία στη Eurovision. Φυσικά, ούτε και το τραγούδι αποτελεί ένα από τα διαγωνιζόμενα του Ιταλικού φεστιβάλ της χρονιάς. Μουσική στο «Occhi di ragazza» έχει συνθέσει ο Lucio Dalla (1943-2012) ο οποίος το 1986 γνώρισε παγκόσμια επιτυχία με το «Caruso». Η Ιταλική συμμετοχή του 1970 τερμάτισε στην 8^η θέση ανάμεσα σε μόλις 12 συμμετοχές. Το 1971 η χώρα εκπροσωπείται από τον σπουδαίο Massimo Ranieri (1951) και το «L’amore è un attimo» (=Η αγάπη είναι μια στιγμή). 91 βαθμοί και μια 5^η θέση για τη χώρα, ανάμεσα σε 18 συμμετοχές. Αξίζει να αναφερθεί ότι το «L’amore è un attimo» διασκευάστηκε και κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τον Τέρη Χρυσό ως «Μέσα στα μάτια σου». Τους ελληνικούς στίχους υπέγραφε η Ρέτη Ζαλοκώστα. Το 1972 το Sanremo με τη Eurovision συναντιούνται και πάλι, αφού τόσο ο νικητής του ιταλικού φεστιβάλ Nicola Di Bari (1940) όσο και το νικητήριο τραγούδι «I giorni dell’arcobaleno» (=Οι ημέρες του ουράνιου τόξου) εκπροσωπούν τη χώρα. Η συμμετοχή τερματίζει στην 6^η θέση ανάμεσα σε 18 συμμετοχές. Την επόμενη χρονιά (1973) ο Massimo Ranieri επιστρέφει στον διαγωνισμό με το «Chi sarà con te» (=Ποιος θα είναι μαζί σου). Ούτε ο ίδιος αλλά ούτε και το συγκεκριμένο τραγούδι προέρχονται από το Sanremo 1973. Σε αντίθεση με το 1971, αυτή τη φορά η συμμετοχή του Ranieri τερματίζει χαμηλά και συγκεκριμένα στη 13^η θέση ανάμεσα στις 17 συμμετοχές. 1974 και δέκα χρόνια μετά τη πρώτη της συμμετοχή (και νίκη), η Gigliola Cinquetti επιστρέφει στη Eurovision με την επεισοδιακή συμμετοχή «Si» (=Ναι). Το τραγούδι και η καλλιτέχνης δεν προέρχονται από το Sanremo αλλά αποτελούν επιλογή των υπεύθυνων της κρατικής τηλεόρασης της χώρας, RAI.

Παρά το γεγονός ότι οι στίχοι του τραγουδιού είναι ερωτικοί, αυτοί λογοκρίνονται καθώς το γεγονός συνέπεσε εν μέρει με την εκστρατεία για το Ιταλικό δημοψήφισμα του 1974 για το διαζύγιο, το οποίο διεξήχθη ένα μήνα αργότερα, τον Μάιο. Σύμφωνα με το κοινό, υπήρχε ανησυχία πως ο τίτλος και οι στίχοι της συμμετοχής (που επαναλάμβαναν τη λέξη «Si») θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως υποσυνείδητο μήνυμα και μια μορφή προπαγάνδας ώστε να επηρεαστεί το ιταλικό κοινό και να ψηφίσει «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα.

Όλο αυτό, είχε σαν αποτέλεσμα να απαγορευτεί η ζωντανή μετάδοση του τραγουδιού στην ίδια τη χώρα καταγωγής του και φυσικά να εμποδίσει την εμπορική επιτυχία του δίσκου της Cinquetti μετέπειτα. Ωστόσο στη Eurovision η συμμετοχή έφτασε μέχρι τη 2^η θέση γεγονός που σημαίνει πως αν δεν ήταν στη… μέση οι ABBA με το «Waterloo» το 1974 η Ιταλία ίσως και να πετύχαινε το δεύτερο βραβείο της και μάλιστα με την ίδια ερμηνεύτρια του πρώτου. Για την ιστορία, μπορεί το «Si» να μη γνώρισε επιτυχία στην Ιταλία όμως η αγγλική εκδοχή του με τίτλο «Gο» έγινε μεγάλη επιτυχία στην Αγγλία φτάνοντας μέχρι και την 8^η θέση των Βρετανικών charts.

Το 1975 την Ιταλία εκπροσωπούν ο Wess (πρ. όνομα Wesley Johnson / 1945-2009) και η Dori Ghezzi (1946) με τη σύνθεση «Era» (=Ήταν) η οποία κατετάγη στην υψηλή 3^η θέση με 115 βαθμούς! Ακόμη μία φορά που το Sanremo δε «γεννά» την Ιταλική συμμετοχή στη Eurovision, όπως συμβαίνει και με την επόμενη χρονιά, το 1976 όπου τη χώρα εκπροσωπεί το ντουέτο Al Bano (1943) & Romina Power (1951). Οι δύο καλλιτέχνες που είναι ζευγάρι και στη ζωή και παντρεμένοι από το 1970 τραγουδούν «We’ll live it all again» (=Θα τα ζήσουμε όλα ξανά) και έτσι έχουμε τη πρώτη φορά που η Ιταλία χρησιμοποιεί στίχους στην αγγλική γλώσσα σε συμμετοχή της. Η Romina Power είναι η δεύτερη καλλιτέχνης που προέρχεται από τις Η.Π.Α. και εκπροσωπεί την Ιταλία, μετά τον Wess τη προηγούμενη χρονιά. Ωστόσο η Power είναι 100% Αμερικάνα σε αντίθεση με τον Wess ο οποίος είχε ιταλικό background. Το «We’ll live it all again» τερμάτισε στην 7^η θέση με 69 βαθμούς. Το ζευγάρι λίγα χρόνια μετά, το 1982 θα γνωρίσει παγκόσμια επιτυχία με τη κυκλοφορία του «Felicità» (=Ευτυχία) το οποίο κέρδισε το δεύτερο βραβείο στο Sanremo. Το 1977 η Ιταλία εκπροσωπείται από μία ερμηνεύτρια-θρύλο, τη Mia Martini (1947-1995). Όντας ήδη όνομα μεγάλο στη χώρα και με πρώτα δείγματα πανευρωπαϊκής καριέρας, η Mia τραγουδά στη Eurovision το «Libera» (=Ελεύθερη). Η συμμετοχή τερματίζει χαμηλά, στη 13^η θέση με 33 βαθμούς ανάμεσα σε 18 συμμετοχές. Δηλωμένη ελληνολάτρης, η Martini το 1974 είχε γράψει σε ελληνικούς στίχους το τραγούδι «Agapimu» που συμπεριλήφθηκε στον δίσκο της «È proprio come vivere» ο οποίος πούλησε πάνω από 300.000 αντίτυπα.

1978 και η Ιταλία εκπροσωπείται για πρώτη φορά από πολυμελές συγκρότημα – με την έννοια πάνω από δύο άτομα. Ο λόγος για τους Ricchi e Poveri οι οποίο το 1981 θα γνωρίσουν παγκόσμια επιτυχία με το single τους «Sarà perché ti amo». To 1978 και στη Eurovision πάντως, οι Angela Brambati, Angelo Sotgiu, Franco Gatti και Marina Occhiena τραγούδησαν το «Questo amore» (=Αυτή η αγάπη) το οποίο συγκέντρωσε 53 βαθμούς τερματίζοντας στην 12^η θέση ανάμεσα σε 20 συμμετοχές. Η δεκαετία του 70 κλείνει με τη συμμετοχή της Ιταλίας στη Eurovision 1979 «Raggio di luna» (=Ακτή του φεγγαριού) το οποίο ερμηνεύουν οι Matia Bazar. Γνωστοί από τη νίκη τους στο Sanremo της προηγούμενης χρονιάς με το «E dirsi ciao» (=Και πες αντίο) οι Matia Bazar κατέκτησαν την Ευρώπη όχι με τη συμμετοχή τους στη Eurovision αλλά με τη κυκλοφορία του single τους «Ti sento» το 1985! Στον διαγωνισμό η συμμετοχή τους περιορίστηκε στη 15^η θέση ανάμεσα σε 19 συμμετοχές.

Οι συμμετοχές της Ιταλίας μεταξύ 1970-1979

Μείνετε συντονισμένοι για το δεύτερο μέρος…