Ανάμεικτα συναισθήματα και αντιδράσεις προκάλεσε η είδηση ότι ο John Lydon, κινητήρια δύναμη των Sex Pistols και των Public Image Ltd, θα συμμετείχε στο Eurosong 2023. Η διαδικασία της Ιρλανδικής Εθνικής Επιλογής επέλεξε έξι τραγούδια μεταξύ πολλών δεκάδων που υποβλήθηκαν. Τα τραγούδια παρουσιάστηκαν ζωντανά χθες το βράδυ στο “The Late Late Show – Eurovision Special”, με οικοδεσπότη τον Ryan Tubridy. Ανάμεσά τους, ήταν και το ‘Hawaii’, το τραγούδι που έγραψε ο John Lydon και ερμήνευσε το συγκρότημά του Public Image Ltd.
Ο Lydon, όπως ήταν αναμενόμενο, έγινε ανάρπαστος στα media που ζητούσαν δηλώσεις του. Στις συνεντεύξεις του έκανε ξεκάθαρο ότι η βασική πρόθεσή του δεν ήταν να συμμετάσχει στη Eurovision, αλλά να προβάλλει ένα βαθύ και με νόημα ερωτικό τραγούδι που έγραψε για τη σύζυγό του Nora – και ταυτόχρονα να ευαισθητοποιήσει τα ζευγάρια που έχουν να αντιμετωπίσουν τη νόσο του Alzheimer.
Οι συνάδελφοί του έχουν περιγράψει το ‘Hawaii’ ως “το πιο κοντινό πράγμα που έχει κάνει ποτέ ο John σε ξεγύμνωμα ψυχής”.
Αυτή η φράση περιγράφει ακριβώς αυτό που παρακολουθήσαμε χθες το βράδυ στο “The Late Late Show”.
Ήταν το ‘Hawaii’ τέλεια ερμηνευμένο φωνητικά; Όχι με μουσικούς όρους. Είναι το ‘Hawaii’ ένα σπουδαίο τραγούδι; Ούτε κατά διάνοια, αν θεωρείτε ότι ένα τραγούδι είναι κάτι που θα θέλατε να ακούσετε στο Spotify ή στο ραδιόφωνο και να νιώσετε καλά. Ήταν οδυνηρό να το παρακολουθήσεις; Σίγουρα. Αλλά, κατά κάποιο τρόπο, αυτό έγινε για τους σωστούς λόγους.
Η ιρλανδική τηλεόραση RTÉ αγωνίζεται ακόμη να δημιουργήσει ένα σόου εθνικού τελικού που να μπορεί να συγκριθεί με τις άλλες εθνικές επιλογές, καθώς το budget για τη Eurovision ήταν πάντα σφιχτό. Τα έξι τραγούδια που παρουσιάστηκαν ζωντανά χθες το βράδυ έπρεπε να βασιστούν στις ικανότητες των ερμηνευτών περισσότερο, από οποιοδήποτε έξυπνο και δημιουργικό staging ή ειδικά εφέ (τα οποία ήταν πρακτικά ανύπαρκτα). Σε αυτό το πλαίσιο, η ερμηνεία του John Lydon ξεχώρισε. Όχι ως φαβορί για να κερδίσει την επιλογή. Όχι ως η καλύτερη ερμηνεία της βραδιάς. Και σίγουρα όχι ως ένα τραγούδι που θα μπορούσε να τα πάει καλά στην τεράστια σκηνή του Λίβερπουλ τον Μάιο.
Χθες το βράδυ παρακολούθησα το ‘Hawaii’ και κρεμάστηκα τελείως από τα χείλη αυτού του ανθρώπου. Η ερμηνεία του ακουγόταν τσακισμένη. Από την ηλικία και τον πόνο. Απέραντος πόνος για την απώλεια της επικοινωνίας με την αγαπημένη του. Απελπισία για να την κάνει να τον θυμηθεί. Και κατά κάποιο τρόπο ένιωσα ότι αιωρούμαι στην αιωνιότητα. Βρισκόμουν στη “Χαβάη” με το ζευγάρι σε μια ευτυχισμένη κατάσταση, πριν από 50 χρόνια. Μπορούσα να ακούσω το αεράκι και τα κύματα στο μυαλό μου. Και ταυτόχρονα, ήμουν μέσα στο μυαλό του και μέσα στο χαμένο μυαλό της Νόρα – και ένιωθα τον πόνο. Αλλά ένιωσα και την αγάπη. Στο τέλος του τρίλεπτου, ο Lydon ήταν μόλις και μετά βίας σε θέση να μιλήσει, πόσο μάλλον να τραγουδήσει, προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυα. Εγώ πάντως δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δικά μου.
Το “Hawaii” ήρθε τέταρτο στο τέλος της βραδιάς, μετά την τελική ψηφοφορία. Αναμενόμενο – και προφανώς δεν ήταν καλή επιλογή για τη Eurovision. Αλλά παρ’ όλα αυτά, ήταν καθαρή τέχνη. Η πιο σημαντική πτυχή στην τέχνη είναι το μήνυμα που θέλει να μεταφέρει ο καλλιτέχνης μέσω του έργου τέχνης του. Το μήνυμα ελήφθη, John. Μπράβο σου.
Η Ιρλανδία θα διαγωνιστεί στη Eurovision 2023 με το τραγούδι “We are one” των Wild Youth.
