— ο Σωτήρης Χαρτζουλάκης θυμάται —
Η τελευταία φορά που το Ηνωμένο Βασίλειο φιλοξένησε τη Eurovision ήταν το 1998 στο Μπέρμιγχαμ. Κι εκείνα τα χρόνια ακόμα, ο OGAE Greece ήταν εκεί, με μικρή αποστολή.
Σημαντική χρονιά, που συντελέστηκαν οργανωτικές αλλαγές που τις βιώνουμε μέχρι σήμερα. Η πρώτη φορά που έγινε σε στάδιο, ένα σαφές πέρασμα του νεανικού κοινού σε πρώτο πλάνο. Η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε στην εμφάνιση κάθε χώρας η αναγραφή του ονόματος και του κωδικού της κάτω αριστερά, καθ’ όλη τη διάρκεια του τραγουδιου. Ήταν μόλις η δεύτερη χρονιά που ίσχυε το televoting.
Το σημαντικότερο, το 1998 αποχαιρετήσαμε την ζωντανή ορχήστρα.
Δεύτερο σημαντικό, η απελευθέρωση των ταμπού όσον αφορά τη σεξουαλικότητα, με την νίκη της Dana.Η Dana International πριν μερικά χρόνια δήλωσε για εκείνη την βραδιά:
“Αχ θυμάμαι τόσο έντονα εκείνη την βραδια,το συναίσθημα δεν μπορεί να περιγραφεί, πάντως τόσο έντονα από τότε δεν έχω ξανανιώσει… Ήταν ευχή αλλά και κατάρα …γιατί όταν ήρθα στο Μπέρμιγχαμ από μια χώρα της Μέσης Ανατολής και κέρδισα τον ευρωπαϊκό διαγωνισμό, ήταν σα να κέρδισα όλο τον κόσμο …θυμάστε τι είχε γίνει …και μου λείπει όλο αυτό…”
Η Imaani και το ‘Where are you’ που ήρθε δεύτερο και σαν τραγούδι έκανε μεγάλη καριέρα την Ελλάδα, ήταν ο πρώτος μαύρος καλλιτέχνης, άντρας ή γυναίκα, που εκπροσώπησε το Ηνωμένο Βασίλειο στον διαγωνισμό.
Η διοργάνωση του BBC αρτηριοσκληρωτική από μέσα, ενώ λαμπερή στο γυαλί.
Καθολική απαγόρευση των φωτογραφιών επί σκηνής από δημοσιογράφους κατά τη διάρκεια των προβών, ακόμη και κατά τη διάρκεια της τελικής πρόβας των (υποτίθεται) φωτογράφων. Πρωτοφανές. Στους χώρους του σταδίου (διότι press center με τη μορφή που το ξέρουμε δεν υπήρχε), τα μόνιτορ αντί να δείχνουν τι γίνεται στη σκηνή προτιμούσαν να μας δείχνουν το πρόγραμμα του BBC. Τραγικό.
Το welcome του δημάρχου (διότι τότε ήμασταν όλοι καλεσμένοι) πραγματοποιήθηκε σε ένα εμπορικό κέντρο. Για να μη νομίζετε ότι ήμασταν οι πρώτοι που σκεφτήκαμε Eurovision event (εθνικός τελικός για εμάς) σε εμπορικό κέντρο.
Εμείς, μια παρέα 7 ατόμων, ζήσαμε από κοντά τη διοργάνωση σε μία πόλη που δε θύμιζε σε τίποτα ότι γίνεται ο διαγωνισμός. Ευτυχώς υπήρχαν ακόμη κάποια πάρτι χωρών καθώς και το Euroclub, όπου ένα βράδυ απολαύσαμε και την Katrina.
Κατά τα άλλα, είδαμε και εκπρόσωπο από τη χώρα των Βάσκων να δημιουργεί ένταση στους διαδρόμους του σταδίου, ζητώντας διακαώς τον λόγο της απαγόρευσης της συμμετοχής τους στο διαγωνισμό (σημεία των καιρών).
Από την Κύπρο, δόθηκε τότε η ευκαιρία σε ένα νέο καλλιτέχνη με το όνομα Μιχάλης Χατζηγιάννης να την εκπροσωπήσει. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ
Η Διονυσία Καρόκη τα έδωσε όλα επί σκηνής, γλυκύτατη και με ιδιαίτερη άνεση στη σκηνή . Το παιχνίδι όμως ήταν χαμένο ήδη από τα αποδυτήρια, με τον αποκλεισμό του δημιουργού Γιάννη Βάλβη από τους χώρους του διαγωνισμού. Ο λόγος: τα γνωστά γεγονότα διαφωνίας με τον executive producer για απαράδεκτη τηλεοπτική κάλυψη της ελληνικής συμμετοχής. Διαφωνία που κατέληξε σε φωνές, με απαίτηση από πλευράς Βάλβη… την ακρόαση από το πρωθυπουργό Tony Blair. Ολα αυτά βέβαια είχαν σαν αποτέλεσμα να του αφαιρεθεί η διαπίστευση και να παρακολουθεί τα δρώμενα από το ξενοδοχείο. Μελανό σημείο η ανάρτηση της φωτογραφίας του στους χώρους του σταδίου σαν να ήταν επικηρυγμένος.
Παρ’ όλη την αναστάτωση, η Διονυσία Καρόκη τα έδωσε όλα, ήταν άψογη και δεν είχε καθόλου άγχος στο 3λεπτο της Ελλάδας.
Στη τηλεόραση όλα κύλησαν μια χαρά, ενώ είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ένα καταπληκτικό interval act, το “Jupiter, the Bringer of Jollity” με 200 καλλιτέχνες επί σκηνής και επικεφαλής την Κορεάτισσα βιολονίστρια Vanessa Mae και την υψίφωνο Lesley Garret.Στόχος, να τονιστεί η πολυπολιτισμικότητα του Ηνωμένου Βασιλείου.
Οι καιροί άλλαξαν, καθώς και οι απαιτήσεις. Μένει να δούμε πως θα τα καταφέρει το 2023 το BBC να ανταπεξέλθει στο ρόλο που του έχει διατεθεί.
Καλή Eurovision λοιπόν.
