Ομάδα: Κώστας Τζίμας, Αλέξανδρος Ρούσσος, Χρήστος Κουγιανός, Παντελής Καπογιάννης
Τραγούδι: Zabluda
Καλλιτέχης: Zeljko Joksimovic-Tony Cetinski
Σύνθεση: Zeljko Joksimovic
Στίχοι: Luka Bulic
Ο Željko Joksimović είναι Σέρβος τραγουδιστής και μουσικοσυνθέτης. Η μουσική ήταν πάντα μέρος της ζωής του από την ηλικία των 5 ετών. Η πρώτη του διεθνής επιτυχία ήρθε σε ηλικία μόλις 12 ετών, όταν κέρδισε τον τίτλο του πρώτου ακορντεονίστα της Ευρώπης. Με την πρώτη του δισκογραφική δουλειά κερδίζει τον τίτλο του 1ου σε πωλήσεις καλλιτέχνη στις πρώην Γιουγκοσλαβικές χώρες. Σημαντική στιγμή στην πορεία του είναι και το 2004, όταν o Zeljko Joksimovic εκπροσωπεί τη Σερβία & Μαυροβούνιο ως τραγουδιστής – συνθέτης στη Εurovision και κερδίζει τη 2η θέση με το τραγούδι ‘’Lane Moje’’. Έχει λάβει πολλές διεθνείς διακρίσεις και είναι ένας από τους ελάχιστους μουσικούς που μπορούν να παίξουν πάνω από 14 μουσικά όργανα.
O Τony Cetinski είναι ένας πολύ δημοφιλής Κροάτης τραγουδιστής .Γεννημένος σε μια οικογένεια μουσικών άρχισε να τραγουδάει σε ηλικία 15 ετών. Το 1994 εκπροσώπησε την Κροατία στη Eurovision με το τραγούδι ‘’Nek ti bude ljubav sva’’.
[youtube id=”ic8ZJbozYFY” width=”600″ height=”350″]
Στίχοι:
Zabluda
Mesec je u znaku skorpije, to je njeno vreme
Sve su posle bile kopije, bezbojne i neme
Kada zamislim njen lik, na tren pretrnem
U pogledima trazim obrise, koji na nju lice
glavom protiv srca borim se, a l’ na kraju price
srce proda stari trik, pa se otrgne
I odlutam, putevima nekih davnih dana
to magija je bila, naborana svila na njenim grudima
A ljudima, skrivam se i ne pricam o tom
jer kako da im objasnim, mada tudja moja si
jos se hranim istom zabludom
Plesati je mogla zauvijek, tako drsko mlada
dani su joj pocinjali tek kada sumrak vlada
i tisina nadje put, u noci srebrne
Pa odlutam na ta mjesta gdje je bila moja
a l’ jutra se prikradu I oduzmu svu nadu
dok se budim ja
Svaki dan, obojim tuznom notom
svaki san, ukrstim sa zivotom
i tad si tu, i ludim ja, i ludim ja
Μετάφραση:
Παραμύθι
Η σελήνη στον αστερισμό του σκορπιού..
επιτέλους έφτασε η ώρα της να φανερωθεί…
όλα πριν μοιάζαν απομιμήσεις,άχρωμες και σιωπηλές,
Και όταν φαντάζομαι πια το πρόσωπό της ,
μουδιάζω στη στιγμή και αρχίζω λοιπόν σχολαστικά να αναζητώ το περίγραμμά της,
αυτό που θα της μοιάζει….
Δίνω μάχη με το μυαλό μου και την καρδιά μου…
στο τέλος όμως η καρδιά μέσα από τα αρχαία μαγικά της κόλπα με διαλύει
και (τότε) αρχίζω να περιπλανιέμαι σε δρόμους του παρελθόντος,
μια εικόνα μαγική,με αυτήν να φοράει ένα κυματιστό μετάξι
πάνω στα στήθη της κρύβομαι λοιπόν από τους ανθρώπους,
δεν μιλάω γι’ αυτό, πως άραγε θα τους έδινα να καταλάβουν
ότι ακόμα και αν ανήκεις σε άλλον…εσύ είσαι καταδική μου
…και ακόμα συνεχίζω να τρέφομαι από αυτό το παραμύθι
….θα μπορούσε να χορεύει παντοτινά, τόσο αλαζονικά νέα…
Τα πρωινά ξεκινούν για αυτήν όταν ανατέλλει το λυκόφως
Και η σιωπή απλώνεται στον δρόμο τις ασημένιες νύχτες.
Κι έτσι περιπλανιέμαι σε εκείνα τα μέρη που την έκανα δική μου.
Αλλά το πρωί έρχεται και αρπάζει όλες τις ελπίδες μου μόλις ξυπνάω, βάφω την κάθε μέρα με νότες θλιμμένες,
κάθε όνειρο ακυρώνει την ζωή και τότε εσύ εδώ, με μένα να τρελαίνομαι, να τρελαίνομαι
