Η Γαλλία θα εκπροσωπηθεί στη Eurovision 2019 από τον Bilal Hassani και το τραγούδι «Roi», σε σύνθεση και στίχους των Madame Monsieur (Emilie Satt και Jean-Karl Lucas).
Ο Bilal Hassani είναι Γάλλος τραγουδιστής και YouTuber. Γεννήθηκε στο Παρίσι, στις 9 Σεπτεμβρίου 1999 από Μαροκινούς γονείς μουσουλμανικής θρησκείας. Το 2017 αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο αποκτώντας πτυχίο Φιλολογίας ωστόσο το μικρόβιο της μουσικής είχε ήδη μπει στη ζωή του. Στα πέντε του μόλις χρόνια, ξεκίνησε να εκφράζει την αγάπη του για το τραγούδι με αποτέλεσμα οι γονείς του να τον γράψουν σε ωδείο για μαθήματα φωνητικής.
Το 2015, συμμετείχε στον 2ο κύκλο του The Voice Kids, ύστερα από παρότρυνση του φίλου του Nemo Schiffman, φιναλίστ του 1ου κύκλου. Στα blind audition του talent show ερμήνευσε το νικητήριο τραγούδι της Eurovision 2014 “Rise like a Phoenix” της Conchita Wurst κερδίζοντας μια θέση στην ομάδα του Patrick Fiori.
Σύντομα όμως η πορεία του στο παιχνίδι σταμάτησε, όταν έχασε τη μονομαχία από τον Lenni-Kim. Στις 23 Ιουνίου 2017 ο Bilal Hassani δήλωσε δημόσια την ομοφυλοφιλία του έχοντας φυσικά μεγάλη μερίδα του κοινού εναντίον του. Το περιοδικό της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας “Têtu” χαρακτήρισε τον Hassani ως σύμβολο της Γαλλικής ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και της νεολαίας.
Η δισκογραφία μπήκε στη ζωή του Bilal το 2016 με τη κυκλοφορία του single του “Wanna Be”. Έκτοτε, ο νεαρός καλλιτέχνης έχει κυκλοφορήσει επτά άλλα singles με τελευταίο το “Roi”, τραγούδι με το οποίο κέρδισε τη πρώτη θέση στον Γαλλικό τελικό “Destination Eurovision 2019” και φυσικά τη τιμή της εκπροσώπησης της Γαλλίας στον 64ο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision!
Πηγές Φωτογραφίας: (1) Eurovision.tv| (2) Bilal Hassani Official Facebook Page
Ο χειρότερος εθνικός τελικός έβερ! Ένα τραγούδι που βγήκε λόγω της υποστήριξης των φανατικών Γάλλων του γιουτιουμπερ. Το τραγούδι δεν είναι κακό αλλά ούτε και καλό, μέτριο προς κακό. Ο “τραγουδιστής” άσχετος με το όλο εγχείρημα που βρέθηκε να εκπροσωπεί μία τέτοια χώρα λόγω της “προσωπικότητάς” του. Άφωνος. Στη κριτική επιτροπή θα πατώσει και μετά από εκεί εξαρτάται από το κοινό πόσο ψηλά θα φτάσει.
Το γεγονός ότι συγκρίνεται με το Rise Like a Phoenix με ξεπερνάει.
Η χειρότερη συμμετοχή για φέτος, στη κατάταξη μου είναι 41 στη τελευταία θέση!
Διέρρευσε η stand-in πρόβα της Κύπρου, δηλαδή η πρόβα για τα γραφικά και τα φώτα της σκηνής στην ουσία. Not impressed.
Που διέρρευσε ;
Στους υπονόμους… Στο διαδίκτυο φυσικά!
εμένα δεν μαρεσε καθόλου.
Με ενοχλεί η καραμέλα της διαφορετικότητας στο συγκεκριμένο τραγούδι. Είναι σα να βλέπω το μικρό αδερφό της Conchita να ερμηνεύει ένα πολύ χειρότερο κομμάτι. Τα κουπλέ είναι μελωδικά αλλά το ρεφρέν μου κούγεται απίστευτα βαρετό. Απογοητεύτηκα από τη Γαλλία που επέλεξε αυτό αλλά κι από τους Madame Monsieur που έγραψαν ένα τόσο “λιγο” τραγουδι. Ο Bilal εχει βελτιωθεί στην ερμηνεία αλλά χρειάζεται ακόμα δουλειά! Επίσης η σκηνική παρουσία πρέπει να αλλάξει ριζικά! Για την ώρα το έχω στην 32η θέση της κατάταξης μου.
Αγαπημένες συμμετοχες: 2009/2010/2013/2015/2016/2017/2018
Πρόβλεψη:Αν το 17-18 με πολύ καλύτερα τραγούδια έφτασαν μέχρι την 12η-13η θέση θεωρώ ότι φέτος είναι σχεδόν απίθανο να πλησιάσουν έστω τη 15αδα. Πιστεύω θα τερματίσει σε μια θέση λίγο πριν η λίγο μετά την 20αδα (18η-22η)
Πριν καν πατήσω το άρθρο ήξερα ήδη τι είδους σχόλια θα υπάρχουν και είναι τόσο προβλέψιμοι μερικοί που την απάντηση την έχει ήδη δώσει ο ίδιος ο εκπρόσωπος της Γαλλίας στο πρόσφατό του τραγούδι “jaloux”
J’aimes pas trop ta voix
Tu chantes un peu faux
T’y arriveras pas, va faire tes vidéos.
Et de toute façon, si les gens t’aiment bien
C’est pas parce que t’est bon
T’as un wig, t’est gay!
FIN.
Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Τώρα όσο αναφορά την συμμετοχή της Γαλλίας. Η αλήθεια είναι πως για άλλη μια χρονιά περίμενα την συμμετοχή της αγαπημένης μου χώρας με ανυπομονησία και όταν άκουσα το τραγούδι του Μπιλάλ που ήταν σχεδόν σίγουρο ότι θα νικούσε, ψιλοαπογοητεύτηκα. Περίμενα κάτι πιο δυνατό γιατί θα ήθελα να τους δω στην 10αδα. Όμως τους τελευταίους 2 μήνες που ακούω τα φετινά τραγούδια, συνειδητοποίησα ότι αυτό μαζί με άλλα 3 – 4 είναι τα μόνα που δεν βαριέμαι να τα ξανακούσω. Η στούντιο βερσιόν είναι πολύ ευχάριστη σαν άκουσμα (το λαιβ χρειάζεται σίγουρη βελτίωση αλλά πιστεύω πως θα την έχει), με πολύ ωραίους στίχους που μιλάνε κατευθείαν μέσα από την καρδιά του τραγουδιστή. Στιχουργικά είναι από τα αγαπημένα μου φέτος μαζί με της Ιταλίας και της Ολλανδίας (νομίζω). Προσωπικά θα ήθελα περισσότερο γαλλικό στίχο γιατί η εναλλαγή μπορεί να γίνει ελαφρώς κουραστική (ειδικά όταν θες να τραγουδήσεις από πάνω το τραγούδι και εσύ ο ίδιος).
Παρεμπιπτόντως, να πω για την μετάφραση ότι 1) φωτίζω λαμπερά δεν νομίζω πως λέγεται, πιο φυσιολογικό μου ακούγεται το λάμπω δυνατά για τον συγκεκριμένο στίχο και 2) στο σημείο που λέει “when we fight for free” προφανώς εννοεί όταν παλεύουμε για την ελευθερία και όχι πολεμάμε δωρεάν. 🙂
Αυτά, ελπίζω να μην κούρασα!
Vas y Billal!
Ναι αλλά πώς να το κάνουμε; for free σημαίνει δωρεάν, έπρεπε να λέει ή for freedom ή to be free. Oχι ότι θα έκανε τη διαφορά μιας και κατ’εμε είναι σχετικά κακό στιχουργικά έτσι κι αλλιώς (συμφωνώ πως θα ήταν καλύτερο όλο στα γαλλικά) αλλά και θεματολογικά ξεπερασμένο. Εν έτει 2019 όσο μπουλινγκ κι αν έχει φάει, που αμφιβάλλω ότι ήταν και πολύ, δεν τραβάει να ακούμε ένα γκέι αγόρι να μιλάει για τα δικαιώματα όσων νιώθουν διαφορετικοί. Θα μου πεις είναι στίχοι άμεσοι που πηγάζουν από τον ίδιο και την ψυχοσυνθεσή του, θα σου πω οκ αλλά δεν παύει να έχει κουράσει αυτό το θέμα. Τουλάχιστον εμένα προσωπικά. Καίτοι δεν είναι το είδος μου, δε μου αρέσει ο τρόπος που θα το παρουσιάσει και βαριέμαι τις συμμετοχές με τα “κάργα” επιτηδευμένα μηνύματα έχω πιάσει τον εαυτό μου να το τραγουδάει ασυναίσθητα και συνειδητά και να το απολαμβάνει κι όλας (κυρίως λόγω γλώσσας και μελωδίας) Μάλλον κάπως έτσι ορίζεται το guilty pleasure?…
Το τι σημαίνει μια λέξη με το τι σημασία έχει σε ένα συγκεκριμένο γλωσσικό πλαίσιο δεν είναι το ίδιο. Ένα τραγούδι έχει σίγουρα την ελευθερία να βγει από συντακτικούς και γραμματικούς κανόνες όταν όμως εμείς το μεταφράζουμε και θέλουμε να περάσουμε το μήνυμά του οφείλουμε να πούμε αυτό που θέλει να πει και όχι το τι λέει κατά λέξη( mot à mot μετάφραση).Τους στίχους μάλλον θα πρέπει να τους δεις μέσα από τα δικά του μάτια για να δεις ότι είναι μεν κλισέ αλλά σίγουρα πολύ προσωπικοί. Και ναι σίγουρα έχει φάει τρομερό μπούλινγκ, δεν ξέρω πως δεν το βλέπεις. Και μόνο τα σχόλια που έχει ακούσει από τον Ιανουάριο που ανακοινώθηκε ως εκπρόσωπος της χώρας του είναι αρκετά για να καταλάβω πως νιώθει κάθε στίχο που τραγουδάει. Πολύ περισσότερο από τους περισσότερους φετινούς εκπροσώπους. Καταλαβαίνω πως το εννοείς ότι σε έχει κουράσει αλλά όταν εν έτη 2019 που λες, υπάρχουν ακόμα τόσο οπισθοδρομικές απόψεις πως είναι δυνατόν ο Μπιλάλ και ο κάθε Μπιλάλ να μην νιώθει την ανάγκη να τραγουδήσει για αυτό; Και όπως είπα φαίνεται πότε ένα τραγούδι προσπαθεί να χτυπήσει στο συναίσθημα για ψήφους και πότε είναι γραμμένο μέσα από προσωπικές εμπειρίες. Τρανό παράδειγμα η Νέττα πέρσι. Στην αρχή έλεγε συνέχεια τι είναι για το κίνημα me too και μέχρι να φτάσει στην Πορτογαλία ξαφνικά το μήνυμα πήγε στην lgbt, στην κακοποίηση, στο μπούλινγκ, στο ρατσισμό και γενικότερα σε όποιον θα την ψήφιζε.
Όταν μια συμμετοχή ψηφίζεται μόνο και μόνο για την προσωπικότητα του καλλιτέχνη, χωρις να λαμβάνονται υπ’όψιν άλλα κριτήρια πρέπει να αναμένονται και οι αντίστοιχες συνέπειες. Η διεθνής κριτική επιτροπή στον γαλλικό τελικό κατέταξε το Roi 5ο! Και αυτό νομίζω θα αποτυπωθεί τον Μάιο. Για τον μέσο Ευρωπαίο ψηφοφόρο ο Bilal Hassani δεν είναι ο “δημοφιλής Youtuber” (νομίζω youtuber είναι), αλλά “κάποιος που θέλει να μοιάσει στην Conchita”. Χωρίς να θέλω να το παίξω μάντης κακών νομίζω ότι αυτή hσυμμετοχή θα είναι ενα βατερλώ από άποψη ψηφοφορίας. Μακάρι να διαψευστώ, αλλά αυτή είναι η εκτίμησή μου. Το τραγούδι δεν είναι χάλια, αλλά ούτε και κάτι το ιδιαίτερο, είναι ενα “του σωρού”. Για να δούμε λοιπόν…
Καλή επιτυχία!
Η επιτροπή αυτή δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει. Ποιος μας λέει ότι δεν ψήφισαν με βάση ποιος είναι ο πιο αδύναμος ώστε να βγάλουν την χώρα από τον ανταγωνισμό; Επίσης όπως και με τις επιτροπές της κανονικής esc είναι πολύ κρίμα 10 άτομα με τις δικιές τους μουσικές αντιλήψεις να θεωρούνται αυθεντίες. Έτσι και εδώ, τον ψήφισε το κοινό και αυτό μετράει, τώρα αν έκαναν καλά θα το δείξει η ιστορία. Για μένα μέγα λάθος της Γαλλίας που επιτρέπει αυτό το σύστημα. Αν ήθελαν κάποια επιτροπή έπρεπε να είναι εγχώρια, τους έβαλαν τους τρεις κριτές να κάθονται να λένε την γνώμη τους και να ψηφίζουν οι ξένοι.
Αν λάβουμε υπόψη πως τα τελευταία χρόνια κάποια από τα τραγούδια της Γαλλίας είχαν πλασαρειστεί ως φαβορί και τελικά τα πήγαν χάλια αυτό δε βλέπω να έχει καμία ελπίδα . Η Γαλλία γενικά δε ψηφίζεται στο διαγωνισμό νομίζω λόγω πολιτικών λόγων κυρίως.