EUROVISION SONG CONTEST: Σαν σήμερα, εγκρίθηκε η ιδέα του διαγωνισμού!

Σήμερα συμπληρώνονται 62 ολόκληρα χρόνια (19/10/1955) από την ημέρα που πραγματοποιήθηκε η ετήσια Γενική Συνέλευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης Ραδιοφωνίας (EBU | European Broadcasting Union) στη Ρώμη της Ιταλίας. Μεταξύ των θεμάτων που συζητήθηκαν ήταν και η υλοποίηση ενός νέου διαγωνισμού τραγουδιού υπό τον τίτλο “Grand Prix Eurovision De La Chanson”. Ήταν μία πρόταση της Ελβετικής τηλεόρασης και του Γενικού Διευθυντή της, Marcel Bezençon ο οποίος λίγο καιρό πριν είχε προτείνει να μεταδοθούν τηλεοπτικά, από το δίκτυο της EBU “Eurovision”, διάφοροι ποδοσφαιρικοί αγώνες καθώς και οι αγώνες για το Παγκόσμιο Κύπελλο (World Cup Match). Ύστερα από τη τεράστια επιτυχία και απήχηση που είχαν οι ποδοσφαιρικοί αγώνες, ο Bezençon, ο οποίος ήταν επίσης Πρόεδρος των Προγραμμάτων της EBU, μαζί με τον Βρετανικής καταγωγής Αντιπρόεδρο Rene C McCall και του Γάλλου Jean d’Arcy κλήθηκαν να ψάξουν για νέες ιδέες προκειμένου να δυναμώσουν το πρόγραμμα της τηλεόρασης. Φυσικά, η πρόταση εγκρίθηκε… 

Η Επιτροπή Προγράμματος της EBU συναντιέται στο Μονακό για να μελετήσει εις βάθος το νέο τηλεοπτικό πρόγραμμα. Ο διαγωνισμός αυτός καλούταν να βαδίσει στα χνάρια του ήδη επιτυχημένου φεστιβάλ τραγουδιού του Sanremo και απώτερος στόχος ήταν «να ενθαρρύνει τη δημιουργία πρωτότυπων τραγουδιών και να διεγείρει, μέσω ενός διεθνούς ανταγωνισμού, ένα πνεύμα φιλικής αντιπαλότητας μεταξύ συγγραφέων και συνθετών». Άλλωστε ήταν μία τρομερή πρόκληση ενός τεχνολογικού πειράματος ζωντανής τηλεόρασης. Δορυφορική τηλεόραση δεν υπήρχε τότε και το λεγόμενο “Δίκτυο της Eurovision” αποτελούταν από επίγειους αναμεταδότες.

Επίσημο μουσικό σήμα του διαγωνισμού αποφασίστηκε να είναι το απόσπασμα από το μοτέτο του Γάλλου Marc-Antoine Charpentier, το οποίο από το 1954 άλλωστε καθιερώθηκε ως το μουσικό θέμα που προηγείται της έναρξης όλων των απευθείας μεταδόσεων της Ευρωπαϊκής Ραδιοτηλεοπτικής Ένωσης (EBU).

Ο πρώτος διαγωνισμός πραγματοποιήθηκε την άνοιξη του 1956 (συγκεκριμένα στις 24/5) στο Lugano της Ελβετίας με μόλις 7 χώρες να λαμβάνουν μέρος. Ήταν η πρώτη και μοναδική φορά, που επιτράπηκε στη κάθε χώρα να συμμετέχει με δύο συνθέσεις. Από το 1957 και έπειτα, κάθε χώρα είχε δικαίωμα να εκπροσωπείται από ένα και μόνο τραγούδι ενώ από τότε μέχρι σήμερα, πάρα πολλοί κανονισμοί άλλαξαν στη πορεία. Μεταξύ αυτών ήταν, ο αριθμός των καλλιτεχνών επί σκηνής, η διάρκεια των τραγουδιών, η γλώσσα των τραγουδιών, το βαθμολογικό σύστημα, η παρουσίαση της αναλυτικής βαθμολογίας ακόμα και ο τρόπος μετάδοσης της μουσικής των κομματιών… Από το 2004 και μετά, λόγω του ενδιαφέροντος πολλών χωρών να συμμετέχουν, η EBU αποφάσισε να διοργανώσει και μία Ημιτελική φάση ενώ ο αριθμός των χωρών αυξήθηκε μελλοντικά ακόμη περισσότερο, τόσο που το 2008 τέθηκαν για πρώτη φορά φάσεις δύο Ημιτελικών, κάτι που συνεχίζεται επιτυχημένα μέχρι και σήμερα.

Πολλές χώρες που γεωγραφικά δεν ανήκουν στην Γηραιά Ήπειρο λαμβάνουν μέρος στον διαγωνισμό. Κλασσικά παραδείγματα, το Ισραήλ, η Τουρκία, η Αρμενία, το Αζερμπαϊτζάν και πιο πρόσφατα… η Αυστραλία. Για μία και μοναδική φορά, το 1980, συμμετείχε και το Μαρόκο ενώ το 2005 ήταν πολύ κοντά στο να συμμετάσχει και ο Λίβανος.  Αυτό γίνεται, γιατί στον διαγωνισμό επιτρέπεται να συμμετέχουν χώρες που είναι μέλη της Ευρωπαϊκής Ραδιοτηλεοπτικής Ένωσης και όχι να ανήκουν γεωγραφικά στον Ευρωπαϊκό χάρτη.

Στατιστικά, η χώρα με τις περισσότερες νίκες στην ιστορία του διαγωνισμού είναι η Ιρλανδία η οποία μετρά 7 βραβεία. Ακολουθεί, μόλις μία ανάσα μακριά, η Σουηδία με έξι βραβεία. Από πέντε βραβεία έχουν στο ενεργητικό τους η Γαλλία, το Λουξεμβούργο και το Ηνωμένο Βασίλειο ενώ ακολουθεί στη σειρά η Ολλανδία με τέσσερις νίκες! Από τρεις νίκες έχουν η Δανία, η Νορβηγία και το Ισραήλ ενώ από δύο νίκες η Αυστρία, η Γερμανία, η Ιταλία, η Ισπανία, η Ελβετία και η Ουκρανία. Τέλος, από ένα και μοναδικό βραβείο (τουλάχιστον μέχρι στιγμής) έχουν οι: Μονακό, Βέλγιο, Γιουγκοσλαβία, Εσθονία, Λετονία, Τουρκία, Ελλάδα, Φινλανδία, Σερβία, Ρωσία, Αζερμπαϊτζάν και Πορτογαλία. Διάφοροι καλλιτέχνες έχουν περάσει από τη σκηνή της Eurovision με μερικούς από αυτούς να τους βλέπουμε τώρα σαν τεράστια ονόματα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Ο Johnny Logan, η Dana International, η Celine Dion, η Vicky Leandros, ο Julio Inglesias, η Nana Mouskouri και οι ABBA είναι μόνο μερικά παραδείγματα… Επίσης, τραγούδια όπως τα “Nel blu dipinto di blu” (Volare), “Dschinghis Khan”, “L’ amour est bleu” και από τα πιο πρόσφατα “Allez Ola Ole” και “Dancing Lasha Tumbai” , μπορεί να μην κατάφεραν να κερδίσουν, αλλά γνώρισαν παγκόσμια επιτυχία.

Από το 2002 και έπειτα, ύστερα από πρόταση του Christer Björkman (Σουηδία 1992) και του Richard Herrey (Σουηδία 1984) καθιερώθηκαν τα “Βραβεία Marcel Bezençon” ως φόρο τιμής στον άνθρωπο που είχε την ιδέα του διαγωνισμού. Τα βραβεία αυτά χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες:

1. Press Award (Βραβεία Τύπου) το οποίο δίνεται στην καλύτερη συμμετοχή, όπως ψηφίστηκε από τα διαπιστευμένα ΜΜΕ και τον τύπο κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης.
2. Artistic Award (Βραβείο Καλλιτέχνη) το οποίο δίνεται στον καλύτερο καλλιτέχνη όπως ψηφίστηκε από τους σχολιαστές (αυτό ισχύει από το 2010 μέχρι σήμερα. Μέχρι το 2009 ψηφίζονταν από προηγούμενους νικητές του διαγωνισμού)
3.  Composer Award (Βραβείο Συνθέτη) που δίνεται για την καλύτερη και πιο πρωτότυπη σύνθεση. Το αποτέλεσμα κρίνει μία κριτική επιτροπή που αποτελείται από τους συμμετέχοντες συνθέτες.

Ο διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision, είναι χωρίς αμφιβολία ένα ιδιαίτερα επιτυχημένο τηλεοπτικό πρόγραμμα με ρεκόρ τηλεθέασης σε όλες τις χώρες. O αριθμός των τηλεθεατών που τον παρακολουθούν ετησίως εκτιμάται μεταξύ 100 και 600 εκατομμυρίων ενώ ο διαγωνισμός μεταδίδεται και σε χώρες που δεν λαμβάνουν μέρος όπως ο Καναδάς, οι Η.Π.Α., η Ιορδανία, η Αίγυπτος, η Ινδία,το Χονγκ Κονγκ, η Κορέα και η Νέα Ζηλανδία. Αυτό άλλωστε θα πρέπει να ήταν και το όνειρο του Marcel Bezençon, 62 χρόνια πριν… Άραγε, φανταζόταν την τόση μεγάλη απήχηση και επιτυχία;