Ο Ιρλανδός κριτής του Βρετανικού X Factor, Louis Walsh, ήταν μεταξύ των προσκεκλημένων της εκπομπής του RTE Saturday Night with Miriam με παρουσιάστρια τη Miriam O’Callaghan. Η συζήτηση επικεντρώθηκε στα πτωχά αποτελέσματα των τραγουδιών που εκπροσώπησαν την Ιρλανδία στο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision τα τελευταία χρόνια.
Ο Louis Walsh υποστήριξε ότι η Ιρλανδία θα πρέπει να επιμείνει να συμμετέχει στη Eurovision παρά τις πρόσφατες απογοητεύσεις. Είπε ακόμη ότι δεν μπορεί να κατανοήσει τον αποκλεισμό του Brendan Murray από το Galway από τον τελικό του Διαγωνισμού της Ουκρανίας. “Τραγούδησε τόσο καλά“, είπε ο Walsh. “Ήμουν εγώ που επέλεξα το τραγούδι και τον τραγουδιστή… Θεώρησα ότι η πρόκρισή του στον Τελικό φέτος θα ήταν περίπατος“.
Η παρουσιάστρια Miriam O’Callaghan τον ρώτησε πώς θα μπορούσε η Ιρλανδία να νικήσει ξανά στη Eurovision και ο Walsh απάντησε: “Απλώς επιμένοντας να συμμετέχει στο Διαγωνισμό. Φέτος επέλεξα μια μπαλάντα επειδή πάντοτε κερδίζαμε με μπαλάντες, από τον Johnny Logan και τη Linda Martin, ως τη Niamh Kavanagh και τους υπόλοιπους Ιρλανδούς νικητές. Γιαυτό και νόμισα ότι θα πετυχαίναμε ένα πραγματικά πολύ καλό αποτέλεσμα. Και ακόμη το πιστεύω ότι το RTE μπορεί να τα καταφέρει… Ο διαγωνισμός όμως έχει αλλάξει εντελώς. Δεν είναι πλέον διαγωνισμός τραγουδιού αλλά μοιάζει με τα MTV Awards“.
Ο Walsh είπε ότι φέτος χτύπησε την πόρτα σε πάρα πολλούς γνωστούς συνθέτες προκειμένου να βρει το κατάλληλο τραγούδι για τη συμμετοχή της Ιρλανδίας στη Eurovision, αλλά όλοι αρνήθηκαν. “Και κάποιοι από τους τραγουδιστές δεν θέλουν να αγγίξουν το θέμα Eurovision επειδή φοβούνται ότι θα αποτύχουν εάν συμμετάσχουν“, συνέχισε.
Όταν η παρουσιάστρια O’Callaghan τον ρώτησε εάν αυτό είναι ένα πρόβλημα που αφορά αποκλειστικά την Ιρλανδία, ο Walsh απάντησε: “Παντού συμβαίνει αυτό, αλλά θεωρώ ότι θα πρέπει να επιμείνουμε“.
Ο Walsh έπλεξε το εγκώμιο στους νέους Ιρλανδούς καλλιτέχνες, προσθέτοντας ότι το ραδιόφωνο χρειάζεται να κάνει περισσότερα πράγματα για να βοηθήσει τους ντόπιους καλλιτέχνες να εξελιχθούν. “Έχουμε το ταλέντο, όμως χρειάζεται να το ενθαρρύνουμε“, είπε ο Louis Walsh.
Σημειώνεται ότι φέτος το RTE πλήρωσε συνολικά το ποσό των €331.482 για να συμμετάσχει η Ιρλανδία στη Eurovision. Στο ποσό αυτό συμπεριλαμβάνονται €84.534 που είναι η συνδρομή του RTE στην EBU για να βοηθήσει τη διοργανώτρια χώρα με τα έξοδα του διαγωνισμού. O Louis Walsh έγινε στόχος μερίδας του Ιρλανδικού τύπου, ειδικά της Irish Sun, επειδή το RTE αρνήθηκε να αποκαλύψει το ύψος της αμοιβής που έλαβε ο κριτής του Βρετανικού X Factor από το RTE.
Για να πειστουν γνωστοι και καταξιωμενοι καλλιτεχνες να συμμετασχουν χρειαζονται και γνωστοι δημιουργοι τραγουδιων.Τι εννοω…Αν για παραδειγμα προταθει στην Enya να εκπροσωπησει την Ιρλανδια και την αφησουν να επιλεξει τον συνθετη του τραγουδιου της δεν βλεπω γιατι να μην παει .Θελω να πω οτι ια νιωσουν ασφαλεια τα μεγαλα αστερια ετσι και θα συμμετασχουν αν επροκειτο να συνεργαστουν με μουσικους και στιχουργους τους οποιους εμπιστευονται και τους εχουν δωσει επιτυχιες στο παρελθον.
Κυριε Chris Zavos θα ηθελα να διαβασω την αποψη σας.
Η άποψή μου είναι ότι η Ιρλανδία έχει χάσει τη δυναμική της έπειτα από το 2001. Ειδικά το 2008 που έτυχε να παρακολουθήσω το διαγωνισμό από κοντά, ήταν πολύ ντροπιαστικό να βλέπεις τα γιουχαΐσματα των ίδιων των Ιρλανδών φανς στους Dustin the Turkey. Θεωρώ ότι έχει γίνει μεγάλη ζημιά στην υπόληψη της χώρας από αυτή τη συμμετοχή.
Όμως, το να επιλέγεις μπαλάντα των ’90s στην παρούσα φάση και να περιμένεις να νικήσεις είναι αδιανόητο. Οι συνεχείς αποτυχίες έχουν θέσει την Ιρλανδία στο περιθώριο και πλέον χρειάζεται να κάνουν κάτι “outside the box” για να γίνει το comeback. Τα μεγάλα ονόματα δεν έχουν να κερδίσουν κάτι υπό αυτές τις συνθήκες, μόνο να χάσουν. Δείτε το παράδειγμα της νικήτριας Niamh Kavanagh όταν επέστρεψε το 2010. Κι εγώ στη θέση τους δεν θα δεχόμουν να λάβω μέρος ξέροντας ότι το κλίμα είναι αρνητικό. Χρειάζεται να υπάρξει κάτι αντίστοιχο με τους Antique για την Ελλάδα ώστε να ξαναπάρει μπρος η Ιρλανδία.
Τα τελευταία χρόνια η Ιρλανδία έχει να επιδείξει ως καλύτερη θέση την 8η που κατέλαβε το 2011 με τους Jedward, ενώ όλες οι υπόλοιπες συμμετοχές της χαρακτηρίζονται ως αδιάφορες όσα χρόνια παρακολουθώ τον διαγωνισμό και ειδικά αν αναλογιστούμε ότι η χώρα έχει να δει τελικό απ το Μάλμε το 2013 όπου και κατέληξε τελευταία. Φέτος στο Κίεβο το τραγούδι της Ιρλανδίας ήταν τραγούδι χωρίς σκοπό… μια μπαλάντα που δε καταλάβαινες το νόημά της.. άγευστη και βαρετή. Αυτη την αίσθηση μου άφησε προσωπικά. Αν σοβαρευτούν οι Ιρλανδοί ίσως το 2018 στη Λισαβόνα να έχουν μια καλύτερη τύχη (αυτό ισχύει και για όλους όσους “κλαίγονται” για τις άσχημες επιδόσεις τους).
Αν ανατρέξουμε στο κοντινό παρελθόν θα βρούμε αρκετούς καταξιωμένους καλλιτέχνες που στάλθηκαν στο διαγωνισμό ως άσσος στο μανίκι & τελικά πάτωσαν, αλλά το τραγούδι τους στη πορεία έτυχε μιας αξιόλογης ραδιοφωνικής επιτυχίας.
Ο κύριος Walsh έχει απόλυτο δίκαιο όταν δηλώνει ότι η Eurovision δεν είναι πλέον διαγωνισμός τραγουδιού αλλά μοιάζει με τα MTV Awards.
Ο Brendan Murray ήταν καλούλης, με μια ιδιαίτερη ερμηνεία, σε μια γλυκιά μπαλάντα & άξιζε κατ΄εμε μια θέση στον τελικό, ειδικά αν γίνει σύγκριση με συμμετοχές όπως της Ρουμανίας, της Λευκορωσίας ή της Νορβηγίας με τα φωνητικά-κονσέρβα. Αντί όμως να ερηνεύσει απλά το τραγούδι του πχ με ένα σταθερό μικρόφωνο, παρασύρθηκαν απο το Eurovision=show & μου βγήκε με το μπαλόνι-αερόστατο & του έδωσε κάτι το παιδιάστικο.
Ο Nicky Byrne είχε δηλώσει πως ακόμα & οι U2 δε θα μπορούσαν να κερδίσουν, έτσι όπως έχει γίνει ο διαγωνισμός. Πρόσθεσε πως υπάρχει μια «Μαφία της Γιουροβίζιον», η οποία σχεδιάζει τι θα γίνει & προαποφασίζει ποιες χώρες θα τα πάνε καλά & ποιες όχι. Μεγάλο ρόλο παίζουν & οι φανς. Αν από την αρχή δεν μπεις στα αγαπημένα τους τραγούδια, δεν έχεις ελπίδες ακόμα & αν απογειώσεις το τραγούδι πάνω στη σκηνή τη βραδια του τελικού. & δυστυχώς όλα αυτά έχουν επαληθευτεί τα τελευταία 3 χρόνια.
H Ιρλανδία από το 2001 δεν έχει δείξει τον καλύτερό της εαυτό. Έχει στείλει αρκετή μετριότητα. Έχάσε τη δυναμική της. Τι εστί όμως δυναμική; Δυναμική είναι να βρίσκεσαι πχ συνέχεια τοπ5 & να φλερτάρεις κάθε χρόνο με την πρωτιά, άσχετα αν το τραγούδι σου ειναι χιτ ή πατάτα (βλέπε Σουηδία) ή να καταλήγεις ξανά & ξανά στον πάτο παρόλο που δεν έχεις το χειρότερο τραγούδι, απλά έχεις γίνει η πιο μισητή χώρα λόγω οικονομικης πολιτικής στην Ευρώπη (βλέπε Γερμανία). Το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ελλάδα, η Κύπρος, η Γερμανια, η Ισπανία…κα είναι μερικές από τις χώρες που τα πάνε χειρότερα απ ότι πραγματικά αξίζουν λόγω αυτής ακριβώς της χαμένης δυναμικής (ο λόγος της χαμένης δυναμικής δεν είναι ο ίδιος σε όλες). Σ αυτό το σημείο καταλαβαίνω απόλυτα γιατί το Λουξεμβούργο, μια από τις ιδρυτικές χώρες του διαγωνισμού & με τις 5 νίκες, αρνείται να επιστρέψει. Ένα καλό τραγούδι δε φτάνει, πρέπει αν μη τι άλλο να στείλεις «firework».
Δεν πιστεύω ότι οι φανς έχουν τόση δύναμη ώστε να επηρεάσουν το τελικό αποτέλεσμα. Αντίθετα, θεωρώ ότι τα γραφεία στοιχημάτων παίζουν καταλυτικό ρόλο ακόμα και στη διαμόρφωση των προτιμήσεων των φανς.
Ο αυθορμητισμός της περασμένης δεκαετίας που το κοινό ψήφιζε έχει χαθεί. Φέρναμε ως παράδειγμα την “απλή νοικοκυρά από την Κοπεγχάγη” που δεν έχει ιδέα από πρόβες & όσα γίνονται στο παρασκήνιο, αλλά θα σηκώσει το τηλέφωνό της να ψηφίσει αυτό το τραγούδι που θα της μείνει στο μυαλό τη βραδιά του τελικού. Δεν πιστεύω πως ο κόσμος συμμετέχει ενεργά με το ίδιο πάθος στην τηλεψηφοφορία όπως κάποτε. Αυτοί που ψηφίζουν είναι όλο & λιγότεροι. Ίσως φταίει η εισαγωσή του app, ίσως να φταίνε οι τσιμπημένες τιμές των sms σε αρκετές χώρες. Το να έχει όμως κάποιος δικαίωμα να ψηφίσει 20 φορές & μισή ώρα διάρκεια δεν είναι & ότι το αξιοκρατικό. Θεωρώ δεδομένο ότι τα γραφεία στοιχημάτων παίζουν καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση των προτιμήσεων των φανς, όπως & ότι τα συγκεκριμένα γραφεία βρίσκονται υπό τον έλεγχο της EBU.
Καλησπέρα!
Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σας σχετικά με την επιρροή των στοιχημάτων στους eurofans. Ειδικά εμείς επηρεαζομαστε σε μεγάλο βαθμό από τις δημοσκοπήσεις, τα polls κλπ σε σημείο να βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα. Παράδειγμα οι ψηφοφορίες των σωματείων Ogae που φέτος έβγαλαν νικήτρια την Ιταλία με τεράστια διαφορά και η πλειοψηφία ήταν σίγουρη ότι θα κερδίσει αλλά την πάτησαν. Ο Salvador ήταν σκάλες ανώτερος και σε ερμηνεία αλλά και στη σύνθεση σε αντίθεση με το κιτς θέαμα του ιταλού που ακόμα και το κοινό τον έβγαλε 6ο.
Στα 62 χρόνια της ιστορίας του διαγωνισμού υπήρξαν λίγες οι φορές που από την αρχή ξεχώρισε ένα & μοναδικό τραγουδι & όλοι μιλούσαν για το αδιαφιλονίκητο φαβορί που θα έφτανε ανετότατα στη νίκη. Μια τέτοια περίπτωση περίμεναμε με απόλυτη σιγουριά να δούμε & φέτος, βλέποντας την ιταλική συμμετοχή να καταρρίπτει τα ρεκόρ το ένα πίσω από το άλλο, ρεκόρ που δύσκολα ή μάλλον ίσως ποτέ δεν θα ξεπεραστούν. Και μην αρχίσετε μερικοί τα “μα” & τα “μου” γιατί είτε σας αρέσει είτε όχι, υπάρχουν οι αριθμοί που το αποδεικνύουν. Δυστυχώς κάποιοι δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να διαβάσουν τους στίχους, δεν κατάφεραν ποτέ να καταλάβουν το νόημa αυτών, καθώς & το μήνυμα του τραγουδιού, πόσο μάλλον να κατανοήσουν την αλληγορική παρουσία του γορίλα & πεισματικά έθαβαν τον κομμάτι & τον ίδιο τον τραγουδιστή. Έναν τραγουδιστή άκρως ταλαντούχο & επικοινωνιακό, με ένα αθώο βλεμμα & ένα καλοσυνάτο χαμόγελο που σπάει κόκκαλα, έναν πραγματικό καλλιτέχνη που αγαπά & σέβεται το κοινό του. Ο Francesco Gabbani λοιπόν βλέπει την καριέρα του να απογειώνεται, μετά απο εμφανίσεις στην τηλεόραση & events σε Ιταλια, Ελβετία, Γερμανία & Ισπανία, κάνει μια τεράστια περιοδεία (από Ιούνιο ως Σεπτέμβριο) η οποία είναι sold out, το τελευταίο του album έγινε 5 φορές πλατινένιο, το “Occidentali’s Karma” ξεπέρασε τα 150 εκατομύρια επισκέψεις στο youtube & συνεχίζει ακόμα & σήμερα να παίζει.
Ο ανώτερος σε ερμηνεία Salvador από την άλλη, έφτασε σκοπίμως στο Κίεβο την παραμονή του ημιτελικού δημιουργώντας εσκεμμένα μια ιστορία οίκτου γύρω από την υγεία του (τελικά ήταν όλα μούφα, μια απλή κήλη εχγείρησε), το παίξε ντίβα & “που να σου εξηγώ τώρα πόσο ποιοτικός είμαι”, προκάλεσε με διάφορες δηλώσεις φορώντας προπαγανδιστηκά μπλουζάκια, στην πρόβα τζενεράλε αντί να πει το τραγούδι του το ‘ριξε στην πλάκα & έβγαζε ήχους σαν να ρεύεται & έκανε τη μαιμού που παίζει βιολί (& τα πρόβατα από κάτω να τον χειροκροτούν λες & έβλεπαν τη Μαρία Κάλλας), στην ψηφοφορία ευχαριστούσε για τα 12αρια που έπαιρνε με γελοίες γκριμάτσες ή δείχνοντας τα παπούτσια του, στο τέλος πρόσβαλε όλους τους συναγωνιζόμενούς του (ο Σουηδός & ο Ρουμάνος του απάντησαν κατάλληλα), πίσω στην πατρίδα του έχει κάνει ένα σωρό απαράδεκτες δηλώσεις σε σημείο καταξιωμένοι στη χώρα καλλιτέχνες να τον χαρακτηρίσουν ως ηλίθιο, με το τελευταίο του καπρίτσιο να αρνείται να ξαναερμηνεύσει το νικητήριο τραγούδι γιατί λέει το βαρέθηκε. Ένα τραγούδι που τον έβγαλε από την αφάνεια & χάρισε στη χώρα του το πολυπόθητο βραβείο μετά από 49 χρόνια συμμετοχών, ένα τραγούδι όμως που είχε την ίδια κατάλληξη με πολλά άλλα άχρηστα βραβεία, δηλαδή ξεχάστηκε αμέσως. Το οξύμωρο βέβαια της υπόθεσης είναι πως είναι δυνατόν ένα κομμάτι που κυριολεκτικά σαρώνει σε επιτροπές & κοινό να μην έχει απολύτως καμία επιτυχία. Έδω έπρεπε να μιλάμε για ένα από τα μεγαλύτερα χιτ που θα αφήσουν ιστορία. Το “Brazil” της Baby Doll περισσότερες πωλήσεις έκανε το 1991. Το σκάνδαλο κατ’ εμέ είναι ότι συμφώνησε η EBU να γίνουν οι τεχνικές πρόβες χωρίς την παρουσία του ερμηνευτή. Τον αντικατέστησε η αδερφή του λέει. Μιλάμε για άλλη μια μούφα ολκής. Οι πρόβες αυτές γίνονται για κάποιο λόγο. Δηλαδή η αποστολή της Πορτογαλίας έπαιζε θεατρο παριστάνοντας ότι κάνει πρόβα ενώ ο ερμηνευτής έλειπε; Με λίγα λόγια ο Salvador απλά ανέβηκε στη σκηνή & είπε το τραγούδι του σα να ‘βγαινε στη Ρούλα Κορομηλά ή τη Μενεγάκη που του δωσαν το μικροφωνο & του είπαν “τώρα τραγούδα”. Και φαντάζομαι πως ξαφνικά την τελευταία στιγμή ο Ιταλός ήταν πλέον παρελθόν, & σαν να τσίμπησε τους πάντες, κριτές, φανς & λοιπό κοινό μια μυγα τσε-τσέ, μαγεύτηκαν όλοι τους από το συμπαθητικό μεν, ακούσμα της εποχής των παπούδων & των γιαγιάδων μας δε, & ψήφισαν την Πορτογαλία σαν να μην υπάρχει αύριο. Αλλά μιας & μιλάμε για κιτς, η 3η θέση της Μολδαβίας έμεινε απαρατήρητη & ασχολίαστη. Η επιτροπή κινήθηκε στα γνωστά πλαίσια, έβγαλε το φαβορί 6ο. Ω τι εέκπληξις! Ο Jon Ola Sand μετά από 3 χρόνια μας είπε ήρεμος αυτη τη φορά “we have a valid result”, σίγουρος ότι όλα πήγαν ρολόι & θα κοιμηθεί σαν πουλάκι μετά, δείχνοντας ότι βγηκε αλώβητος από τα σκάνδαλα & μένει ακλόνητος στη θέση του. Τώρα για την τηλεψηφοφορία την οποία ελέγχει 100% εταιρεία προσκείμενη στην EBU, που διαρκεί μισή ώρα & καθένας έχει το δικαίωμα να ψηφίσει 20 φορές……χμμμ μπορεί πολλά να βάλει ο νους σου. Απτές πάντως αποδείξεις δεν υπάρχουν, παρά μονάχα εικασίες & ενδείξεις. Για την ιστορία, παιζόντουσαν στην ουκρανική τηλεόραση σποτάκια που καλούσαν τους ομογενείς & λοιπούς Ουκρανούς να στηρίξουν το ελληνικό τραγούδι (έργο του ιδρύματος απο την Οδησσό που ήταν χορηγός της ελληνικής αποστολής). Το κοινό της Ουκρανίας μετά από τόση διαφήμιση δεν μας έδωσε ούτε ένα βαθμό (televoting rank 21/25). Ντάξει!!!
Όση διαφήμιση και να κάνεις σε μια χώρα και το τραγούδι της, εάν δεν αρέσει δεν θα το ψηφίσει κανείς. Υπήρξα υποστηρικτής του This is love αλλά μετά το αποτέλεσμα επί σκηνής είδα ότι δικαίως καταλήξαμε 19οι (16η θέση στο televoting γιατί απλά οι Ευρωπαίοι έχουν άλλα ακούσματα πλέον).
Το Hey Mamma προς έκπληξη πολλών μπήκε στη 3αδα και ακόμα πιο σημαντικό ήταν ψηλά και στις επιτροπές που τέτοια τραγούδια τα μαυρίζουν. Άρα κάτι άρεσε όπως και στη Πορτογαλία εξάλλου. Ο Francesco έβαλε τα χεράκια του και έβγαλε τα ματάκια του και ήταν εμφανής η απογοήτευση όλων όταν άκουσαν ότι η Ιταλία ήρθε 6η στο televoting αλλά αυτά έχει η ζωή.
Ο καημένος ο Louis δεν το χει…
Ας φωνάξει το Shimon και τη Nicole να του δώσουν καμιά χείρα βοηθείας γιατί δεν βλέπω να σώζεται ούτε φέτος η κατάσταση.!
Η Ιρλανδία είναι από τις χώρες που δεν έχουν λαμπρό μέλλον στο διαγωνισμό,κυρίως γιατί η μουσική τους βιομηχανία είναι ένα μαύρο χάλι,πως είμαστε εμείς? Λίγο καλύτερα! ??
Όσον αφορά τώρα τα στοιχήματα κτλ απλά θα αναφέρω τη Μολδαβία…δεν ήταν τόσο ψηλά,όσο η Ρουμανία η οποία ήταν δεκάδα από την αρχή…
Καλά για να μην μιλήσουμε για τον ιταλό,έπαθε ότι του άξιζε γιατί καβαλοντας το καλάμι έφτασε στην Ουκρανία…
Όχι ότι ο πορτογάλος ήταν καλύτερος με τις πουστιες περί ασθενειών για να τραβάει το ενδιαφέρον αλλά ας το αφήσουμε να περάσει.ο διαγωνισμός κακά τα ψέματα έχει χάσει πολύ από την λάμψη του,σαν τη δεκαετία του 2000 δεν πρόκειται να ξαναγίνει.και Όχι δεν το λέω γιατί ήμασταν απο τις πιο σημαντικές χώρες αλλά γιατί υπήρχε μια ωραία ατμόσφαιρα…κομμάτια κορυφαία που μετά τα άκουγες όλο το καλοκαίρι,φανατισμος στο τελεβοτινγκ και σίγουρα έβγαλα πολλά λεφτά οι πάντες εκείνες τις εποχές.είχε το τρας που δεν σε εκνεύριζε(βλέπε Μαυροβούνιο φέτος)αλλά σε διασκέδαζε(Ουκρανία 2007)… άλλος αέρας,άλλη φινέτσα…
Λένε όλοι εξελίσσεται ο διαγωνισμός και μαλακιες…το euphoria που θεωρητικά ανέβασε την όλη διοργάνωση σε άλλο επίπεδο δρν είχε σε καμία περίπτωση την επιτυχία ακόμα και τραγουδιών που δεν βγαίναν καν τοπ5 τότε..
θεωρώ Καλό το ότι η διοργάνωση φέτος θα είναι πιο φεστιβαλικη είχα ξενερώσει τι ζωή μου με τους Σουηδούς κάθε χρόνο.σε λίγο θα μας φερναν ρομπότ να τραγουδάνε..?
Θα σε πάω πιο πίσω, στη δεκαετία του ’90, που μπορεί να μην είχε τη λάμψη & την τηλεθέαση των ’00s, αλλά είχε μια μαγεία η οποία δεν υπάρχει σήμερα. Πχ το “We Will Be Free (Lonely Symphony)” της Frances Ruffelle (1994, 10η θέση), το “Ooh Aah… Just a Little Bit” της Gina G (1996, 8η θέση), το “Where Are You?” της Imaani (1998, 2η θέση) κα έκαναν μεγαλύτερη επιτυχία τότε από το “Euphoria”.
To κωμικοτραγικό της υπόθεσης όμως είναι ότι το «Brazil» της Baby Doll το 1991 που βγήκε πρωτελευταίο με μόλις 1 βαθμό & έχει μείνει στην ιστορία του θεμσού ως μια από τις πιο κιτς εμφανήσεις έκανε περισσότερες πωλήσεις από το νικητήριο “Amar pelos dois” των 758 βαθμών. Eπιστροφή λοιπόν στο φεστιβαλικό χαρακτήρα του διαγωνισμού, με την ευχή να δούμε & την επιστροφή της ορχήστρας (δύσκολο!).
Και αμα τολμήσουμε να πουμε την άποψη μας για το πόσο μα…ας είναι ο πορτογάλος θα μας πουν κολλημένους,να πάμε να ακούσουμε τον ιταλό(Προσωπικά ούτε αυτόν υποστήριξα ποτέ αλλά αυτό θα μου πουν?),να πιουμε ξύδι κτλ κκτλ…
Τα γράφεις και εσύ από πάνω άλλωστε τα καραγκιοζιλίκια του…
Αυτό που κάνεις δεν σχολιάζει Και μου κάνει εντύπωση είναι πως έτι μια ακόμη φορά αποδεικνύεται πόσο εύκολα γίνονται οι ευρωΠΕΟΙ(κ εμείς μέσα σε αυτούς φυσικά)από αυτά που μας πασάρουν,πρόβατα… μαζεύτηκαν από μια ερμηνεία άλλης εποχής λένε και μια εκφραστικότητα απαράμιλλη και ο ίδιος ο καλλιτέχνης λέει πως το βαρέθηκε..2 φορές το είπε όλες κι;όλες γιατί από πρόβες ούτε μια σοβαρή…
2014 πανηγύριζαν όλοι γιατί κέρδισε η διαφορετικότητα! Λες και το 1998 η ντανα δεν υπήρξε,οκ το ξέρουμε ότι ο διαγωνισμός στο 80% ακολουθείτε από γκέι,λεσβίες κτλ αλλά να αναπαράγουμε μια καραμέλα που έχει ήδη ξεπεραστεί.. και ΞΑΝΑ κάνεις να μην το σχολιάζει…
ΠΡΟΒΑΤΑ δυστυχώς είναι όλοι και ο διαγωνισμός έχει κατέβει σκάλες με όλα αυτά τα φτηνά παιχνίδια που παίζουν μερικοί για να δουν νίκη μετά από δεκαετίες..
Έκανα μια νύξη περί προβάτων στο παραπάνω μακροσκελές σχόλιό μου, αλλά βλέπεις τα θέματα αυτά κάνουν τζιζζζ!
Η Δάφνη Μπόκοτα είχε γράψει στο βιβλίο της ότι η Eurovision είναι η χαρά της αδερφής. Εγώ θα συμπληρώσω ότι η Eurovision είναι η χαρά της κακιασμένης αδερφής που έχει δεχθεί πλύση εγκεφάλου & καταπίνει αμάσητα ότι της σερβίρουν. Μην κάνεις το λάθος & πεις αλήθειες ή τη γνώμη σου γιατί …”εδώ δεν περνάει ο ρατσισμός”!!!
Το 2013 όλοι εντυπωσιάστηκαν από την Petra Mede. Κανείς δεν αμφιβάλλει για το ταλέντο της, η γυναίκα είναι καταξιωμένη κωμικός στη χώρα της. Αυτό όμως που έκανε τη διαφορά ήταν οι ατάκες για τους ομοφυλλόφιλους. που πετούσε τη μία μετά την άλλη με το κοινό από κάτω να ζητοκραυγάζει. Στο interval act ντύθηκε ιερέας & πάντρεψε 2 άντρες.
Το 2014 μας έπρηξαν με τη διαφορετικότητα & το “we are unstoppable” της Conchita.
Το 2016 ξαναείχαμε τις ατάκες της Petra, αλλά συνάμα το γυρίσαμε & στο πολιτικό, συγγνώμη, ιστορικό ήθελα να πώ, με τη κυνηγημένη γιαγιά της Jamala.
Φέτος ανεβήκαμε επίπεδο, πουλήσαμε ποιότητα & οίκτο.
Για την ιστορία, η EBU απειλούσε τις t.A.T.u το 2003 ότι θα τραβήξει το καλώδιο απο την πρίζα αν δε σταματήσουν τα λεσβιακά επικοινωνιακά τους κόλπα.
Σωστή επισήμανση για τις t.a.t.u. που είχε γίνει της πουτανας και μας τα επριζαν καθημερινά…
Τι μπορεί να οδήγησε άραγε σε αυτή τη στροφή 180 μοίρες? Το να έκαναν όλοι ξαφνικό come out( νομίζω κάπως έτσι λέγεται) οι ιθύνοντες της ebu το αποκλείω???
Γενικά πάντως αν το καλοσκεφτουμε όλα αυτά μπορεί να πει κάποιος ότι οκ,αδερφές είναι έτσι γουστάρουν να βλέπουν το διαγωνισμό να γίνεται αλλά αυτό που συνέβη το 2016 ήταν εξωφρενικά ηλίθιο.
Έχουν αποκλειστεί τραγούδια και τραγούδια την περασμένη δεκαετία για να μην ξαναγυρίσουμε στις εποχές της κωχ και της αλλης με το Ισραήλ και ξαφνικά αυτοακυρωνονται…
Ίσως η ebu να έχει βάλει στο μάτι τη Ρωσία,να τη θεωρεί παλιομοδίτικη επειδή δεν αφήνει τα αγοράκια και τα κοριτσάκια να εκφραστούν ελεύθερα..???
Μια χαρά μπορεί να τα πάει η Ιρλανδία. Θα τα καταφέρει όταν ενδιαφερθεί και για το στήσιμο της σκηνής και προσπαθήσει να φέρει κάτι σύγχρονο και καινούριο. Πράγμα που μπορεί… Επίσης πρέπει να ενδιαφερθεί και για το επικοινωνιακό της υπόθεσης. Όλοι οι συμμετέχοντές της εκτός των Jedwards είτε πήγαν στον διαγωνισμό ήταν μείναν σπίτια τους χαμπάρι δεν τους πήραμε
Οι Jedward τη πρώτη φορά που πήγαν είχαν ένα catchy τραγούδι μπορώ να πω, αλλά έκαναν θόρυβο κυρίως με την εμφάνισή τους όπως κατά καιρούς πολλοί άλλοι πχ Conchita, Lordi εξ ου και η 8η θέση της Ιρλανδίας τότε! Τη 2η φορά που ξανά πήγαν στο Μπακού και το τραγούδι ήταν αδιάφορο αλλά και ότι είχαν παρουσιάσει με το κιτσάτο σιντριβάνι
Το μόνο σίγουρο για μένα είναι οτι πρέπει να σταματήσουν να στέλνουν τραγουδια με feel-good διάθεση τύπου sunlight, only love survives, it’s for you. Δεν περνάνε πλέον αυτά τα είδη, έχουν χιλιοακουστεί. Τώρα το φετινό τους δεν ήταν κι άσχημο, απλά δεν είχε και την πιο “δυνατή” παρουσίαση. Μπορεί να τα καταφέρει οποιαδήποτε χώρα, το χουμε καταλάβει θεωρώ.
Απίστευτα υπερεκτιμημένη χωρα στο διαγωνισμό εξαιτίας της γλώσσας. Με το που έχασε το προνόμιο να ειναι μια απο τις 3 που τραγουδά στα αγγλικά, πάτωσε και καθολου δε λυπάμαι μιας και πάντα μας σνόμπαρε βαθμολογικά.
Σωστά τα λες! Είναι κάποιες χώρες που και τέλειο τραγούδι να στείλεις δε σε ψηφίζουν για γεωγραφικούς λόγους (πχ είναι ποτέ δυνατόν η Λιθουανία να ψηφίσει την Ελλάδα; Όχι). Η Ιρλανδία είναι κλασική περίπτωση χώρας που ταΐζει μονάχα τους γείτονες
Μοναδικός γείτονας της Ιρλανδίας είναι το Ηνωμένο Βασίλειο, το οποίο βάσει των επίσημων στατιστικών στοιχείων από το 2008 που ξεκίνησε το σύστημα των 2 ημιτελικών μέχρι & σήμερα το ψηφίζει σταθερά κάθε χρονιά, οπως επίσης το Βέλγιο, τη Λιθουανία, τη Λετονία & την Ολλανδία. Τους περισσότερούς της βαθμούς (πλην των χωρών που ανέφερα) τους έδωσε σε: Σουηδία, Δανία, Ρωσία, Ρουμανία, Νορβηγία & Πολωνία. Επίσης συχνα ψηφίζει την Αυστρία, την Ιταλία & την Εσθονία. Αδιαφορεί σχεδόν πάντα για τις: Γεωργία, Αρμενία, Iσπανία, Ελλάδα, Κύπρο Ισραήλ, Σλοβενία, Κροατία, Σερβία, Αλβανία, Ουγγαρία, Φινλανδία.
Ναι, μπορεί κάλλιστα κάποιος να υποστηρίξει ότι η Ιρλανδία είναι κλασσική περίπτωση χώρας που ψηφίζει με γεωγραφικά κριτήρια.