Barrice – Η συνέντευξη στον OGAE Greece!

του Αντώνη Καρατζίκου

Πες μας μερικά πράγματα για σένα. Η καταγωγή σου έχει συζητηθεί πολύ, θες να μοιραστείς μαζί μας κάποιες λεπτομέρειες;

Θα σε πάω λίγο πιο πίσω για να καταλάβουν όλοι. Ο πατέρας του πατέρα μου είναι Ρώσος και είναι ο παππούς που μου έχει δώσει το όνομά μου, τον έλεγαν Barrice. Η μητέρα του πατέρα μου ήταν Πόντια από τη Μικρά Ασία. Οι γονείς της μητέρας μου είναι και οι δύο Πόντιοι από την Τραπεζούντα που έχουν όμως ρίζες από Στερεά Ελλάδα. Εγώ γεννήθηκα στο Καζακστάν λόγω την ανταλλαγής των πληθυσμών που είχε συντελεστεί επί Στάλιν. Ο πατέρας μου είχε κάποια περιουσία στη Γεωργία οπότε φύγαμε να μείνουμε εκεί, ήταν ακόμα το Σοβιετικό καθεστώς. Μείναμε εκεί μέχρι το 1993 γιατί ενώ όλη η οικογένεια ήθελε διακαώς να έρθουμε στην Ελλάδα, μας καθυστερούσε ένας εμφύλιος που μαινόταν στην Γεωργία. Είχαν όμως ήδη έρθει κάποιοι από τους παππούδες λίγο νωρίτερα και ήρθαμε να τους βρούμε και να ξεκινήσουμε κι εμείς τη ζωή μας από το μηδέν.

Ήσουν πολύ μικρός φαντάζομαι. Οπότε ξεκίνησες το σχολείο στην Ελλάδα;

Πρόλαβα να πάω και στη Ρωσία μία χρονιά στο σχολείο. Απλά ερχόμενος εδώ, επειδή είχα μείνει πίσω έβγαζα τις τάξεις λίγο πιο γρήγορα από τους υπόλοιπους και ξεκίνησα κανονικά τις χρονιές μου από την πέμπτη δημοτικού.

Γνωρίσαμε τη δουλειά σου καλύτερα πριν από λίγο διάστημα μέσα από το YouTube. Είδαμε μάλιστα κάποια video με φωνητικούς αυτοσχεδιασμούς που ενθουσίασαν τον κόσμο, που αναρωτήθηκε ταυτόχρονα γιατί δεν παρουσίασες κάτι ανάλογο για την Eurovision. Πιστεύεις πως θα πήγαινα καλά ένα τέτοιο project;

Όταν αποφάσισα να κάνω σόλο καριέρα δεν έπαιζα κάποιο μουσικό όργανο με επάρκεια, οπότε αποφάσισω να δουλέψω με την φωνή μου όσο καλύτερα γίνεται. Τα τελευταία χρόνια με την κρίση, τα πράγματα είναι περίεργα και για την δισκογραφία, οπότε ήταν δύσκολο να κάνω κάτι. Ήμουν κλεισμένος στο στούντιο που βρισκόμαστε τώρα και προσπαθούσα να βρω τη χρυσή τομή. Επειδή γνωρίζω από ηχοληψία, παραγωγή και σύνθεση, σε μια στιγμή τρέλας μου προέκυψε να παίξω με την φωνή μου και να δοκιμάσω αυτό το concept. Υπάρχει μάλιστα κι ένα μηχάνημα που το κάνει όλο αυτό σε real time, δεν χρειάζεται να επέμβεις αργότερα. Είδα λοιπόν πως στην Ελλάδα κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Στο εξωτερικό υπάρχει μια σκηνή με acapella μουσική. Παράλληλα όμως δεν ήθελα και να ταυτιστώ με κάτι τέτοιο. Στο μυαλό μου είχα την σκηνή και να δουλέψω σαν ολοκληρωμένος καλλιτέχνης. Αν όμως είχαμε περισσότερο χρόνο για να ετοιμάσουμε το τραγούδι  της Eurovision, θα ήθελα να υπάρχει ένας τέτοιος αυτοσχεδιασμός. Επίσης την παραγωγή του τραγουδιού την έχουν αναλάβει Σουηδοί, ο Niclas Olausson και οι Beatbox. Υπήρχε μια σκέψη να ταξιδέψω στη Σουηδία αλλά δεν υπήρχε χρόνος. Όμως, θα το αποκαλύψω σε σένα πρώτα, θα υπάρχει κάτι τέτοιο επί σκηνής την Τετάρτη, αλλά περισσότερα δεν μπορώ να σου πω.

Όπως είπες και πριν είμαστε εδώ σ’ένα στούντιο που είναι και δικό σου. Πώς προέκυψε αυτό; Έχεις κάνει κάποιες σπουδές ηχοληψίας;

Δεν έχω κάνει κάποιες σπουδές. Ξεκίνησα να γράφω μουσική στο σπίτι μου γιατί όντας άγνωστος έπρεπε να έχω κάποια τραγούδια, δεν με ήξεραν για να μου δώσουν. Έγραφα πολύ hip hop στην αρχή και έδωσα και στην πορεία κάποια τραγούδια σε rappers. Μετά άρχισαν τα featuring σε διάφορα τραγούδια, όταν άρχισε να παντρεύεται το hip hop με τραγουδιστικά κομμάτια, οπότε συμμετείχα κι εκεί. Ουσιαστικά για μεγάλο χρονικό διάστημα δούλευα σαν DJ γιατί έπρεπε να βγάλω και κάποια χρήματα. Κατάφερα και έπαιξα στα μεγαλύτερα r’n’b και hip hop πάρτυ που έχουν γίνει σε μεγάλα μαγαζιά κι έχω κάνει και τουρ σε όλη την Ελλάδα με μια ομάδα που είχα φτιάξει, όπως και με άλλες ομάδες. Αυτό γινόταν από το 2002 ως το 2008. Μετά άρχισα να ασχολούμαι με τα δικά μου πράγματα, αλλά είχα στο μυαλό μου πως έπρεπε να γίνει σωστά. Άρχισα λοιπόν να ψάχνω στο internet, που όπως καταλαβαίνεις είναι μια πολύ πλούσια πηγή πληροφοριών. Είχα και δύο τρεις ανθρώπους που με βοήθησαν. Για τους Ρώσους να ξέρεις οτι λένε πως είναι σφουγγάρια, απορροφούν την γνώση πολύ γρήγορα. Αυτό μάλιστα μου το είχε πει ο Χρήστος Παπαδόπουλος που έχει γράψει το τραγούδι της Θωμαής. Κάποια στιγμή λοιπόν άρχισα να πηγαίνω σε διάφορα studio και μάλιστα εκεί γνώρισα και για πρώτη φορά τους C: Real. Εκεί γνώρισα και τον συνεργάτη μου πριν από 3 χρόνια και φτιάξαμε το δικό μας studio. Έχουμε κάνει πολλές δουλειές ήδη εδω και οι περισσότερες άκρως επαγγελματικές.

H Spicy πώς προέκυψε; Είναι δύσκολο για έναν καλλιτέχνη να δικτυωθεί χωρίς τις πλάτες μιας δισκογραφικής εταιρείας;

Πριν από 2 χρόνια ήμουν στο διαγωνισμό της Amita Motion μαζί με τους Vegas και κέρδισα. Κυκλοφόρησε ένα single τότε, του οποίου όμως η προώθηση ήταν στα πλαίσια του διαγωνισμού. Μετά ξεκίνησε όλος ο αγώνας, μπήκα στο label που ήταν τα παιδιά στην OneNation, είχα management αλλά δεν είχα δισκογραφική. Όλο αυτό το διάστημα έγραφα μουσική, ετοίμαζα υλικό, είχαμε διάφορες συζητήσεις, αλλά η εποχή δεν ήταν κατάλληλη. Δεν καταλήξαμε κάπου για μεγάλο διάστημα, αλλά αυτή η καθυστέρηση μου έδωσε το χρόνο να φτιάξω το studio. Έψαχνα όμως τον τρόπο, έχω διαβάσει βιβλία για management, business plan για καλλιτέχνες, έχω ψάξει στο internet. Αντιλήφθηκα πως χρειάζεται χρήματα και κατάλαβα πως χωρίς business plan δεν γίνεται να κινηθείς. Θα πρέπει ο καλλιτέχνης να κάνει κάτι πολύ ιδιαίτερο ή να φτάσει στα όρια της γελοιοποίησης για να ακουστεί το όνομά του χωρίς κάτι απ’όλα αυτά που σου είπα. Αλλά και πάλι, ακόμα κι αν ακουστεί, χρειάζεται management, δεν μπορεί ο καλλιτέχνης να κλείνει μόνος του τα live. Όχι οτι δεν γίνεται, αλλά πιστεύω πως θα χάσει σε ποιότητα στη μουσική του. Επίσης πρέπει να υπάρχουν άνθρωποι να φροντίζουν το styling, να βάλεις σε μια σειρά την φωνητική, την προπόνηση, έτσι ώστε να είσαι απερίσπαστος σ’αυτό που πρέπει να κάνεις και αυτό φυσικά είναι η μουσική. Με βοήθησε πολύ το label σε αυτό. Περνάμε βέβαια μια πολύ δύσκολη περίοδο δισκογραφικά, αλλά είναι απαραίτητο να υπάρχει μια εταιρεία για να κάνεις κάτι πολύ δυνατό. Η Spicy προέκυψε από συζητήσεις που έκανε το management με την εταιρεία, αλλά το ενδιαφέρον τους αυξήθηκε με τις διασκευές που είχα κάνει όπως το “Έλεγες” από τις Μέλισσες.

Η Eurovision για έναν καινούργιο καλλιτέχνη όπως εσύ, δίνει μια μεγάλη προβολή. Είσαι έτοιμος για το επόμενο βήμα, υπάρχει κάποιο υλικό έτοιμο ή θα αφήσεις να έρθουν τα πράγματα μόνα τους;

Από τη στιγμή που έχω σπουδές σε management και marketing δεν νομίζω οτι μπορώ να αφήσω τα πράγματα να έρθουν από μόνα τους. Παλιότερα ίσως να το έκανα, τώρα όχι. Υπάρχει πολύ υλικό για το επόμενο βήμα κι επειδή γράφω πολύ τα δύο τελευταία χρόνια, έχω γύρω στα 50 με 60 τραγούδια. Κάποια στιγμή μάλιστα είχα διαλέξει γύρω στα 17 από αυτά σαν υλικό για άλμπουμ. Πιστεύω πως τα 8 θα μπορούσαν να είναι singles. Θα ήθελα ο κόσμος να με εμπιστευτεί. Δεν ήρθα να κάνω κάποια «αρπαχτή», να επωφεληθώ και να δω πώς θα πάει. Δεν μου αρέσει αυτή η νοοτροπία. Ήρθα για να μείνω για αρκετό καιρό, αυτό ήθελα να κάνω πάντα. Και τώρα είναι η ευκαιρία μου. Είναι τεράστια ευθύνη να εκπροσωπήσεις ένα ολόκληρο έθνος και θα ήθελα πολύ να μου συμβεί. Μπορεί να μην εμφανιστώ ποτέ στο Μέγαρο, μπορεί να μην έχω κάνει ολοκληρωμένες μουσικές σπουδές, αλλά θεωρώ σημαντικό να είσαι διασκεδαστής, μπορεί να κάνεις πολύ όμορφα και καλά πράγματα για τον κόσμο μέσα από αυτό.

Το “Ela” προϋπήρχε ή γράφτηκε για τον διαγωνισμό;

Γράφτηκε για τον διαγωνισμό.

Είναι ένα τραγούδι που παντρεύει πολύ σύγχρονες Ευρωπαϊκές τάσεις κι έχει και μια γέφυρα Ελληνική. Αυτό είναι κάτι που δέχτηκε κριτική από πολλούς φαν του διαγωνισμού, οτι είναι ένα κομμάτι ασύνδετο στο τραγούδι, θα μπορούσε και να λείπει. Θέλω την άποψή σου σε αυτό. Ήθελες να το κάνεις ή αναγκάστηκες να το κάνεις για να έχεις πιθανότητες να εκπροσωπήσεις την Ελλάδα;

Θα σου πω την εμπειρία μου. Όταν άκουσα το τραγούδι για πρώτη φορά είπα από μέσα μου «να ένα τραγούδι γραμμένο για μένα, αλλά όχι από μένα». Ενθουσιάστηκα! Μετά άκουσα την γέφυρα να μπαίνει και ήμουν πολύ σκεπτικός. Δεν ήθελα να πω την άποψή μου εκείνη τη στιγμή, γενικά δεν το κάνω, ήθελα να κατασταλάξει πρώτα μέσα μου. Φαντάσου αυτό που άκουσα ήταν demo δεν ήταν κάτι ολοκληρωμένο. Επειδή παρακολουθώ την Eurovision από το 2001 έκλεισα λοιπόν τα μάτια μου και αντιλήφθηκα πως αυτό που συμβαίνει πάνω στη σκηνή δεν είναι μόνο το τραγούδι, είναι κάτι οπτικοακουστικό. Μπορείς να δημιουργήσεις κάτι θεματικό. Εκεί κατάλαβα λοιπόν πως ο σκοπός αυτής της γέφυρας δεν είναι μια επιτυχημένη μουσικά σύνδεση με το υπόλοιπο τραγούδι. Ο σκοπός της είναι να αφυπνίσει το πνεύμα. Όσο περνάνε οι μέρες το αντιλαμβάνομαι ακόμα πιο πολύ. Και έχω κάνει ο,τιδήποτε είναι δυνατό για να το μεταδώσω και στον κόσμο. Χωρίς το συρτάκι θα μου έλειπε κάτι από το τραγούδι, θα έπρεπε να σκεφτώ κάτι άλλο. Την είδα την κριτική κι αυτό που είπα από μέσα μου είναι «περιμένετε λίγο». Η Eurovision πρέπει να είναι μια ευκαιρία να δείξουμε και λίγο Ελλάδα.

Καλή επιτυχία Barrice!

Αντώνης Καρατζίκος